ကၽြန္မရ႔ဲသက္တမ္း ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ကာလလံုးလံုး တစံုတရာကို အျမဲတေစ စိုးထိတ္ျပီး အလန္႔တၾကား ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီတစံုတရာဟာ မျမင္ႏိုင္ မေတ႔ြႏိုင္တဲ့ နာနာဘာဝေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစံုတေယာက္က ဝိဥာဥ္ေလာက နာနာဘာဝေတြကို အယံုအၾကည္ရွိပါသလားလို႔ ေမးခဲ့ရင္ေတာ့ ႏိုး လို႔ တခြန္းတည္း ေျဖမိမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔ ႏိုး လို႔ေျဖရတာလဲဆိုတာကေတာ့ ရင္ထဲမွာ တခ်ိန္လံုး ၾကီးစိုးေနခဲ့တဲ့ အေၾကာက္္တရားကို မသိစိတ္က ခုခံခ်င္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဝိညာဥ္ေလာက နာနာဘာဝေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ စျပီး သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့တာလဲလို႔ ထပ္ေမးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မအသက္ ငါးႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက ပါလို႔ ေျဖမိမွာျဖစ္ပါသည္။ မူလတန္းေက်ာင္းသူဘဝကစလို႔ ကၽြန္မအလန္႔ၾကီးလန္႔ခဲ့ရတဲ့ အရာေတြ ကၽြန္မကို အစဥ္အစိုက္ေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တာ မေန႔တေန႔ကအထိ ပူပူေႏြးေႏြးခံစားခဲ့ရဆဲပါလို႔ ေျပာလို႔ရပါသည္။ မျမင္ရတဲ့ အရာေတြကိုေၾကာက္စိတ္ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကိုေၾကာက္စိတ္ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနခ်ိန္ေတြကုိ ေၾကာက္စိတ္ မီးပိတ္ျပီး အေမွာင္ထဲမွာ ေနရမွာကိုေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ကၽြန္မကို လူအမ်ားက ဟားခ်င္စရာ ရယ္ခ်င္စရာ စိတၱဇ တစ္ခုလို႔ ဆိုလို႔ရပါတယ္။ ဘယ္အရာကိုမွမေၾကာက္နဲ႔ ေၾကာက္စိတ္က ညီမေလးကိ ႏွစ္ခါျပန္ က်ဆံုးေစလိမ့္မယ္လို႔ အကိုၾကီးက အားေပးခဲ့ဘူးေပမယ့္ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ ဖယ္ရွားမပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မရဲ႔ အိမ္နဲ႔ခြဲျပီး တရပ္တေက်းကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ေနရာအသစ္ေတြမွာ ကၽြန္မ ေၾကာက္ရြ႔ံထိတ္လန္႔မိတဲ့ နာနာဘာဝေတြကို တနည္းမဟုတ္ တနည္းနဲ႔ေတြ႔ရစျမဲ။ တခါတရံမွာ ျငင္ျငင္သာသာ ေတြ႔ရသလို တခါတရံမွာေတာ့ လိပ္ျပာလြင့္စင္မတတ္ ဆိုးဆိုးရြားရြားေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ တခါတရံမွာလဲ ကၽြန္မအလုပ္ကို ထိခိုက္ေစေလာက္တဲ့အထိ ဒုကၡေပးတတ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္မမွတ္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ကၽြန္မေျပာင္းေရြ႔ေနထိုင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာေပါင္း ဆယ္ ေနရာေလာက္မွာ အေတြ႔အၾကံဳ ဆယ္မ်ိဳးထက္မနည္း ေတြ႔ခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။ (၁) ကၽြန္မငယ္ငယ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကို အဘိုးနဲ႔ အဘြားရွိတဲ့ ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူ မသိမသာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဘူးပါသည္။ အဘိုးရဲ႔အိမ္က ေပ ၅၀ ပတ္လည္ ႏွစ္ထပ္ ကၽြန္းအိမ္ မည္းမည္းၾကီးျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ရဲ႔ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာလံုးမွာ ဝရံတာပါျပီး အိမ္ေရွ႔ကေန အိမ္ေနာက္ကို ဝရံတာကေနပတ္ရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူရပါသည္။ အိမ္ရဲ႔ မ်က္ႏွာစာ အေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ ေျမနီလမ္းေလး တစ္ခုရွိျပီး ေျမနီလမ္းေလးရဲ႔ အျခားဘက္မွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာေတာနဲ႔ ဒူးရင္းပင္ ကုကၠိဳပင္ ညေမႊးပန္းပင္ စၾကၤာပန္းပင္ စတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြရွိပါသည္။ အိမ္ရဲ႔ အေနာက္ဘက္ျခမ္းနဲ႔ ေဘးဘက္ေတြမွာလဲ စားပင္သီးပင္ေတြနဲ႔ ငွက္ေပ်ာေတာေတြ ရွိပါေသးသည္။ အဘိုးကသူ႔ရဲ႔ နယ္ျမိဳ႔ေလးမွာေတာ့ အထင္ကရ တိုင္းရင္းေဆးဆရာၾကီး တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ တခါတရံ အျခားနယ္ေတြ ရြာေတြကိုေက်ာ္ျပီးေတာ့လဲ ေဆးကုထြက္ရတတ္ပါသည္။ အဘိုးရဲ႔ နယ္ျမိဳ႔ေလးကေတာ့ စုန္း ကေဝ ေမွာ္ ေအာက္လမ္းအတတ္ပညာေတြနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ျမိဳ႔ေလးလဲ ျဖစ္တာမို႔ အဘိုးထံပါးမွာ ေဆးကုလာသူ ေဝဒနာသည္ေတြက ေန႔ည မျပတ္စည္ကားေနတတ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ရပ္ေဝးကေန ညအိပ္ညေန ေဆးလာကုၾကပါသည္။ အဘိုးရဲ႔ အိမ္အေပၚထပ္က ဘုရားခန္းက်ယ္ၾကီးကေတာ့ အိမ္ၾကီးနဲ႔ လိုက္ဖက္လြန္းစြာ ၾကီးမားခန္႔ျငားလွပါသည္။ ဘုရားစင္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ပထမံဘိုးဘိုးေအာင္နဲ႔အကြ အျခားေသာ ထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂိဳလ္ၾကီးမ်ားရဲ႔ ဓါတ္ပံုမ်ားက ေနရာအျပည္႔ယူထားပါသည္။ အဘိုးရဲ႔ ဘုရားစင္က အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲလဲခ်ိန္မွာ ရရွိလာတဲ့ အုန္းသီးငွက္ေပ်ာသီးေတြကလဲ ရပ္ကြက္ကို အလွဴေပးလို႔ရေအာင္ မ်ားျပားလြန္းလွပါသည္။ ေနဝင္ရီတေရာ ညေနေစာင္းခ်ိန္ေတြတိုင္း ဘုရားစင္ေရွ႔မွာ လူနာေတြကို ေဆးကုေပးေနတဲ့ အဘိုးရဲ႔ ေဟာက္သံဟိန္းသံ ေတာင္းပန္ခယသံေတြကို မရိုးေအာင္ၾကားေနရတတ္ပါသည္။ “မင္းဘယ္ကေန လိုက္လာတာလဲ” “သူ႔ကို ဘာလို႔ေႏွာက္ယွက္ရတာလဲ” “မင္းဘာအလိုရွိလို႔လဲ” “မင္းေပးထားတဲ့ ေရာဂါေတြကို ယူျပီး အျမန္ဆံုးျပန္ထြက္သြားစမ္း” “မင္းငါေျပာတာ နားမေထာင္ဘူးလား” “မင္းဒုကၡေရာက္သြားခ်င္သလား” “သူ႔အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးရင္ မင္းအသက္ကိုလဲ ခ်မ္းသာေပးမယ္” ဆိုတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ေတြ စကားေျပာခန္းေတြ အေပးအယူ ကိစၥဝိစၥေတြ အျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္မ အင္မတန္ေၾကာက္လန္႔မိတဲ့ အမိန္႔တစ္ခုက ကပ္ျငိျပီး ပါလာတတ္ပါသည္။ “အိမ္ေရွ႔က ဒူးရင္းပင္ကို မင္းအတြက္ေပးမယ္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ငါ့အိမ္က ကေလးေတြကို မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔” “အိမ္ေနာက္က ဒန္႕သလြန္ပင္မွာ မင္းသြားေနပါ ငါ့ျခံထဲမွာ ဘာသံမွမၾကားခ်င္ဘူး” ဆိုတဲ့ အဘိုးရဲ႔ အမိန္႔ေတြၾကား ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားစြာ အေမ့ရင္ခြင္ အဘြားရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္မိသူက အသည္းငယ္လြန္းသူ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြအကုန္လံုးကို နဖူးဆံစပ္ေတြမွာ စုပ္ထိုးေပးထားတာမို႔ အဘိုးရဲ႔ အရိပ္ေအာက္မွာ အႏၱရာယ္ကင္းစြာေနႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အဘိုးဆီကို ေရာဂါကုဖို႔ေရာက္လာသူ ေဝဒနာသည္ေတြ ညေနေစာင္းမွာ ေရာက္မလာဖို႔ တဖြဖြ ဆုေတာင္းခဲ့ဘူးပါသည္။ မ်က္ေထာင့္နီၾကီးေတြနဲ႔ ေရာက္လာတတ္တဲ့ စုန္းကေဝ ျပဳစားခံရသူေတြကို တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္လွသလို ေဝဒနာကၽြမ္းျပီး ေသအံ႔မူးမူးေရာက္လာတတ္သူ အပမွီေနသူေတြကိုလဲ ေၾကာက္လွပါသည္။ အဘိုးရဲ႔ ေဝဒနာသည္အခ်ိဳ႔ကို ေၾကာက္ရြ႔ံတတ္ေပမယ့္ တခါတရံ အင္းျပားေလးေတြကို မ်က္စိမွာ ပိတ္ျဖဴစနဲ႔ စည္းျပီး လူေပ်ာက္ရွာခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အဘိုးရဲ႔ ဘုရားစင္ေရွ႔မွာ ကၽြန္မတို႔ကေလးေတြ စုျပံဳတိုးေဝွ႔ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ (၂) ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႔ ေဂါက္ကြင္းၾကီးထဲမွာ ရွိတဲ့ ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္အခ်ိန္တုန္းက ဟိုတယ္ကေပးတဲ့ အေဆာင္က ေဂါက္ကြင္းနဲ႔ ဟိုတယ္ၾကားက ကုန္းကမူေလးတစ္ခုမွာျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခန္းကို မိန္းကေလး သံုးေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ သံုးခန္းတြဲအေဆာင္ၾကီး ၃ ခုမွာ ဝန္ထမ္းမိန္းကေလးေတြ စုျပီး ေနရပါသည္။ ကၽြန္မတို႔အခန္းက ဘယ္ဘက္အစြန္ဆံုးအေဆာင္ရဲ႔ အစြန္ဆံုးအခန္းျဖစ္ျပီး ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာေတြနဲ႔ ကပ္လ်က္ျဖစ္သလို အျခားတစ္ဖက္မွာလဲ မန္ေနဂ်ာေတြေနတဲ့ လံုးခ်င္း တိုက္ခန္းတြဲေလးေတြ ရွိပါသည္။ ေဆာင္းကာလ ညခ်မ္းေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္သူေတြ အႏြးထည္အထပ္ထပ္နဲ႔ ေစာင္ပံုထဲ ေကြးေနခဲ့ရပါသည္။ ေမြ႔ယာထူထူနဲ႔ ဂြမ္းေစာင္ထူထူ ႏွပ္ထပ္အၾကားမွာ အေႏြးထည္ကလဲဲ အထပ္ထပ္ ဝတ္ထားရတာမို႔ ညဦးပိုင္း ၇ နာရီေလာက္ဆို အခန္းထဲကေန အျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတယ္မွာ ညပိုင္း တာဝန္က်ေနသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အခ်ိန္မေရြး လာလည္တတ္တာမို႔ ေစာင္ျခံဳထဲက ထြက္ျပီး အခန္းတံခါးကို ထဖြင့္ေပးရမွာ ပ်င္းသူ ကၽြန္မတို႔က အခန္းကို ဘယ္တုန္းကမွ ေသာ့မပိတ္ ခ်က္မခ်ခဲ့။ ပထမည ဒီဇင္ဘာလရဲ႔ ညခင္းတစ္ခုမွာေတာ့ ညခုနာရီေလာက္တည္းက အိမ္ယာမဝင္ခင္ အခန္းေဖာ္ ေဆြနဲ႔အတူ အေပါ့အပါးသြားဖို႔ ေရခ်ိဳးခန္းေတြဘက္ကို အတူတူ ထြက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အထြက္မွာ ေၾကာင္ေပါက္စတစ္ေကာင္ရဲ႔အသံေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျခလွမ္းေတြ တန္႔ပီး အသံၾကားရာဆီကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္က ေဂါက္ကြင္းေတြဘက္ကို ေျပးသြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ေၾကာင္ခ်စ္တတ္သူေဆြက မီ မီ မီ မီ ေခၚျပီး ေၾကာင္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားတာမို႔ ကၽြန္မလဲ ေဆြ႔ေနာက္ကို အေျပးအလႊား လိုက္သြားမိပါသည္။ ကုန္းကမူေလးတစ္ခုနားအေရာက္မွာေတာ့ ေၾကာင္ကေလးကလဲ ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတာမို႔ ေဆြ႔ကိုေခၚျပီး ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အခန္းကို လွည္႔ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ အခန္းထဲမွာ ေၾကာင္ဖမ္းတဲ့ အေၾကာင္းေျပာမိေတာ့ အခန္းေဖာ္ မမသီက ဒီေတာဒီေတာင္ထဲ ေၾကာင္မရွိပါဘူး ဘယ္မွာမွလဲ မေတြ႔ဖူးဘူး ရူးမေနနဲ႔လို႔ေျပာျပီး ဘုရားဝတ္ျပဳေနတာမို႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အသံတိတ္ျပီး ႏႈတ္ခမ္းစူမိပါသည္။ မမသီေျပာတာမွန္ေလာက္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ဟိုတယ္က လူမနီးသူမနီး လူေနရပ္ကြက္ေတြရဲ႔ အေဝး ေဂါက္ကြင္းၾကီးထဲမွာ ထီးထီးၾကီး ရွိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာဟိုတယ္မို႔ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြမရွိပါ။ ညကိုးနာရီေလာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔အခန္းတံခါးကို တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ လာေခါက္တဲ့ အသံကို ကၽြန္မတို႔အားလံုး သဲသဲ ကြဲကြဲ ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္မေရာ ေဆြေရာ မအိပ္ေသးပဲ စာဖတ္ေနၾကတာမို႔ ဘယ္သူလဲ ဝင္ခဲ့ တံခါးေခါက္မေနနဲ႔ လို႔ ျပိဳင္တူေအာ္လိုက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ေအာ္သံအဆံုးမွာ တံခါးေခါက္သံရပ္သြားေပမယ့္ ဘယ္သူမွ ဝင္မလာခဲ့ပါ။ အခန္းဝကေနလွည္႔ျပန္သြားတဲ့ ေျခသံကိုလဲ မၾကားမိလိုက္ပါ။ စာအုပ္ဖတ္ျပီး မ်က္စိစင္းလာခ်ိန္ ည ရွစ္နာရီခြဲခန္႔မွာ ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေဆာင္းလယ္ကာလ ေစာင္အထပ္ထပ္ၾကားမွာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အခိုက္ ကၽြန္မရဲ႔ ကုတင္တစ္ခုလံုးလႈပ္ခါသြားတာမို႔ ရုတ္တရက္လန္႔ႏိုးလာမိပါသည္။ ငလ်င္မ်ားလႈပ္သလားဆိုတဲ့ စိုးစိတ္နဲ႔ ႏိုးလာေပမယ့္ မ်က္လံုးကိုေတာ့ မဖြင့္မိပါ။ ေဘးက ကုတင္ေတြမွာ အိပ္ေနတဲ့ ေဆြတို႕ မမသီတို႔ဆီက အသံမ်ားထြက္လာမလားလို႔ နားစြင့္မိေတာ့ ဘာံမွမထြက္လာခဲ့။ ကၽြန္မရဲ႔ ကုတင္က ပုခက္လႊဲေနသလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းၾကီး ယိမ္းခါေနျပီး ကၽြန္မရဲ႔ ေျခရင္းကလဲ တဟီးဟီးနဲ႔ ညည္းျငဴေနသံၾကီးကို သဲသဲကြဲကဲြ ၾကားလိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ဒုကၡေရာက္ပီဆိုတာကို သတိထားမိလိုက္ပါသည္။ ေဆြ ေဆြ ….. မမသီ မမသီ….. နဲ႔ အခန္းေဖာ္ေတြကို အသံကုန္ဟစ္ေခၚေနေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းထဲက အသံက အျပင္ကို ထြက္မလာပါ။ အခန္းထဲမွာ ညအိပ္မီးေခ်ာင္းၾကီး ထြန္းထားတယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္လဲ သတၱိခဲပီပီ မ်က္လံုးကို မဖြင့္ေရးခ် မဖြင့္။ မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ေအာ္ဟစ္ေနမိပါသည္။ ကုတင္ရဲ႔ တုန္ခါမႈက ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာသလို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေအာ္ေခၚေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ အသံေတြကလဲ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆို႔ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားစာရြတ္ဖို႔ သတိရလိုက္မိပါသည္။ တတ္သမွ် မွတ္သမွ်ဘာရားစာေတြကို တရစပ္ရြတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဟင္းးးးး ကနဲ သက္ျပင္းခ်သံၾကီးနဲ႔အတူ ကၽြန္မရဲ႔ ကုတင္ကလဲ တုန္ခါမႈရပ္သြားပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႔ အိပ္ယာ ကုတင္က ပံုမွန္အေနအထားေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွမစဥ္းစားႏိုင္ပဲ အိပ္ေနတဲ့ ေခါင္းအံုးကုိယူျပီး ေဘးကပ္ရက္ကုတင္မွာရွိတဲ့ ေဆြ႔ဆီကို ကူးသြားလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မသူမကုတင္ေပၚကိုတက္ပီး ေဆြ႔ကို ေနာက္ေက်ာကေန သိုင္းဖက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆြက အလိုက္တသိနဲ႔ နံရံဘက္ကို ေရြ႔ေပးရွာပါသည္။ နံရံဘက္လွည္႔ေနတဲ့ ေဆြ႔ကို သိုင္းဖက္ျပီး ရြတ္လက္စ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနရင္း ေမွးကနဲဲ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေဆြ႔ကိုဖက္ျပီး ေဆြ႔ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္စအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီက နာက်င္မႈနဲ႔အတူ ရုတ္တရက္ျပန္ႏိုးလာျပန္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႔ ေနာက္ေက်ာကို တစံုတစေယာက္က ထုရိုက္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူထုရိုက္ေနတဲ့ အရာက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႔ ေက်ာေပၚကို က်လာတဲ့ ရိုက္ခ်က္ေတြက စည္းခ်က္ဝါးခ်က္ညီညီ။ ႏွစ္မိနစ္ျခားတစ္ခါ ထုရိုက္ေနတဲ့ အသံကို မွတ္သားျပီး ေဆြ႔ကို တင္းတင္းဖက္လို႔ မနက္လင္းလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္စားခဲ့ရတဲ့ ညက ကၽြန္မ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ညေတြထဲမွာ ညတာအရွည္ဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း စီမံေရးရာဌာနက မန္ေနဂ်ာဆီေျပးျပီး အလုပ္ထြက္စာတင္လိုက္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ သတင္းက အေဆာင္သူေတြအားလံုးၾကားမွာ ေရပန္းစားေနခဲ့ပါသည္။ စီမံက အလုပ္ထြက္ခြင့္ေပးခဲ့ေပမယ့္ တပတ္ဆယ္ရက္ကေတာ့ ကၽြန္မ ေတာင္ေပၚမွာေနရအံုးမည္။ ျပီးေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာ ဆက္ေနမယ့္ တပတ္စာ ဆယ္ရက္မွာ နာနာဘာဝ ဒုကၡသည္ ကၽြန္မအတြက္ ေတာင္ေပၚသူ ေတာင္ေပၚသား ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားေတြဆီက စုေဆာင္းထားတဲ့ ပရိတ္ေရ ပရိတ္ခဲ ပရိတ္သဲေတြက ကၽြန္မအခန္းရဲ႔ ပတ္ပတ္လည္ ကၽြန္မခုတင္ရဲ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာ အစီအရီ။ အခန္းေဖာ္ေဆြကလဲ သူ႔ကုတင္နဲ႔ ကၽြန္မကုတင္ ႏွစ္ခုပူးေပးလာတာမို႔ ရန္ကုန္မျပန္ခင္ေလးမွာ ညေရးညတာ ဒုကၡအတြက္ ယာယီေတာ့ အဆင္ေျပသြားခဲ့ျပန္ပါသည္။ ဒုတိယည ညဦးပိုင္းမွာတည္းက အခန္းအျပင္မွာလုပ္ရမယ့္ ကိစၥဝိစၥေတြကို အျပီးလုပ္ျပီး ကၽြန္မတို႔ အခန္းေဖာ္သံုးေယာက္လံုး ည ခုနစ္နာရီတည္းက ခုတင္ေပၚမွာ စျပီး ေနရာယူလိုက္ၾကပါသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ ေသာ့မခတ္ ခ်က္မခ်ခဲ့ဘူးတဲ့ အခန္းတံခါးကိုလဲ ညခုနစ္နာရီတည္းက ခ်က္ခ်ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ ဒုကၡကို သိထားၾကသူေတြက ဒီညမွာေတာ့ အခန္းကို လာမလည္ပါဘူးလို႔လဲ ကတိကဝတ္ေတြ ျပဳၾကပါသည္။ (တကယ္ေတာ့ မေန႔ကညကတည္းက ကၽြန္မတို႔အခန္းကို ဘယ္သူမွ မလာခဲ့ၾကသလို တံခါးလဲ လာမေခါက္ခဲ့ပါ) ဒုတိယညမွာေတာ့ ေခါင္းအံုးေအာက္က အေဆာင္အေယာင္ေတြ ကၽြန္မကုတင္ပတ္ပတ္လည္က ပရိတ္ေရ ပရိတ္ၾကိဳး ပရိတ္သဲ ပရိတ္ခဲေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ အေႏွာင့္အယွက္မရွိပဲ ေစာေစာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါသည္။ ( ပထမညက တညလံုးမအိပ္ထားရလို႔ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) အိပ္ယာက တေရးႏိုးလာေတာ့ ည ၁၀ နာရီခန္႔သာရွိေသးသလို အခန္းေဖာ္ ၂ ေယာက္လံုးေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ေသးတာကို သတိထားလိုက္မိပါသည္။ ကၽြန္မႏိုးလာျပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို အေဆာင္တစ္ခုလံုး မီးပ်က္သြားတာကို သတိထားလိုက္မိပါသည္။ အေဆာင္တခုလံုးေမွာင္မည္းသြားခ်ိန္မွာ ႏိုးတဝက္ အိပ္တဝက္ ဒါေပမယ့္ အိပ္ခ်င္စိတ္က မ်ားေနတာမို႔ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မကုတင္ဘက္ကို တိုးလာတဲ့ ေဆြ႔ရဲ႔ ကိုယ္လံုးရဲ႔ အထိအေတြ႔နဲ႔ ေဆြ႔အသံေၾကာင့္ ကၽြန္မျပန္ႏိုးသြားျပန္ပါသည္။ “သူငယ္ခ်င္း ငါလဲ နင့္လိုဒုကၡေရာက္ေနပီ” ဆိုတဲ့ ေဆြ႔အသံတုန္တုန္ရီရီအဆံုးမွာ အခန္းရဲ႔ အျခားေထာင့္မွာ အိပ္ေနတဲ့ မမသီက ေဆြတို႔ႏိုးေနတာလား ဒီကိစၥ အမသိတယ္လို႔ေျပာျပီး သူ႔ရဲ႔ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးၾကီးကို ဖြင့္ျပီး ကၽြန္မတို႔ကုတင္ေတြဆီကို ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္လံုး မတိုင္ပင္ထားပဲ အေမွာင္ထဲမွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အကူအညီနဲ႔ အခန္းအျပင္ကို ထြက္ေျပးခဲ့ၾကပါသည္။ ဟိုတယ္ရဲ႔ ဧည္႔ၾကိဳဌာနရွိရာ အေဆာက္အဦကိုေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ပ်က္သြားတဲ့မီးက ျပန္လာတာမို႔ ဧည္႔ခန္းေဆာင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေဆြ႔ကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ရပါသည္။ မမသီက သူမရဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို စပါသည္။ မမ ပရိတ္ေတာ္ရြတ္ေနတုန္းမွာ အဲဒီဘာမွန္းမသိတဲ့ တစ္ေကာင္က မမကုတင္ကို အရင္လာတယ္ မမက တခုခုကို ခံစားမိတယ္ အဲဒါနဲ႔ ပရိတ္ဆက္ရြတ္တယ္ ေမတၱာပို႔တယ္ ဘုရားစာေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရြတ္ေနခဲ့တယ္။ သူလဲ မမအနားမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေစာင့္ၾကည္႔ေနေသးတယ္ ျပီးမွ ေဆြေလးတို႔ဘက္ကို ထြက္သြားတာလို႔ ေျပာပါသည္။ မမသီရဲ႔ စကားဆံုးေတာ့ ေဆြက ေထာက္ခံပါသည္။ ဟုတ္တယ္ မီးရုတ္တရက္ပ်က္သြားပီး မၾကာဘူး ေဆြ႔ကို လည္ပင္းလာညွစ္တယ္။။။ တဟီးဟီးနဲ႔ ညည္းသံၾကီးလဲ ၾကားရတယ္။ ေဆြက မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည္႔ေတာ့ မည္းမည္း အလံုးၾကီးကို ေဆြ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာေတြ႔တယ္။ ေဆြလဲ သူ႔ကို ျပန္ျပီးခ်တယ္။ သူက လည္ပင္းညွစ္ေတာ့ သူ႔ကို လက္သီးနဲ႔ ျပန္ထိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆြ႔လက္သီးက ေလထဲမွာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ မမသီကို ေအာ္တာလဲ အသံမထြက္ဘူး။ ေအာ္လို႔မရေအာင္ သူလည္ပင္းညွစ္ထားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဘးကုတင္မွာ သဲသဲ ရွိတယ္ဆိုျပီး သူ႔ဘက္ကို လွိမ့္ခ်ပီး သူ႔ကို ေအာ္ေတာ့မွ အဲဒီေကာင္ၾကီး ေပ်ာက္သြားတာလို႔ ေျပာလာပါသည္။ ညဂ်ဴတီက်ေနတဲ့ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မတို႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးျပီး ေဟာင္းေလာင္းဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အခန္းရွိရာကို ခ်ီတက္သြားၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္လြန္ကဲေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္လံုး အခန္းကို မျပန္ရဲတာမို႔ ဟိုတယ္ဧည္႔ခန္းမၾကီးထဲက ဆိုဖာေတြေပၚမွာ ျဖစ္သလိုအိပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ လူၾကီးေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ျပီး ပရိတ္တရားနာဖို႔ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ေပးပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ အခန္းေရွ႔မွာ ခံုေတြခင္းျပီး ေတာရဆရာေတာ္ သံုးပါးကိုပင့္ျပီး တရားနာ ပရိတ္ရြတ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ အခန္းနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းေတြၾကားမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္အိုၾကီးမွာေနတဲ့ အေစာင့္အေရွာက္က ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သူမကၽြတ္မလြတ္ေၾကာင္း သူ႔အတြက္ အမွ်ေပးေဝဖို႔ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း ေတာရ ဆရာေတာ္မ်ားထံမွ သိရျပန္ပါသည္။ ေတာရဆရာေတာ္မ်ား ပရိတ္ရြတ္ တရားနာျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို ဒုကၡေပးခဲ့တဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေကာင္ၾကီးလဲ ကၽြန္မတို႔ အေဆာင္နားကေန ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ( ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ခုတည္းေသာ ဇာတ္လမ္းေလးပါ) ခိုင္စိုးလင္း စီစဥ္တဲ့ သရဲ E-book ထဲက စာမူေလးပါ။ Credit to http://blog.mysterysnow.org/2012/11/blog-post_22.html?m=1 ၀ိညာဥ္
