ကားတစီးေပးတဲ့ ဒုကၡ (၂)
@@@@@@@@@@@@@@@ ပြဲပ်က္ေလေသာ....ည @@@@@@@@@@@@@@@@@
က်ြန္ေတာ္နဲ့ ဧည့္သည္ေလးေယာက္ အိမ္ေပၚထပ္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ္တို့အိပ္ခန္းအၿပင္မွာရွိတဲ့ ထမင္းစားပြဲမွာ အကုန္အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနၿပီ။ ပုလင္းကေတာ့ မပါလို့ရမလားဗ်။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တရားလာနာၾကတဲ့သူေတြမွ မဟုတ္ပဲ။ သိပ္ေတာ့မမ်ားပါဘူးရယ္။ အိမ္ရွင္ၿဖစ္သူ က်ြန္ေတာ္တို့ဝယ္ထားႏွင့္တဲ့ ပုလင္းက တစ္လံုး၊ ဧည့္သည္ေတြ ယူလာၾကတဲ့ ပုလင္းက ႏွစ္လံုး ေပါင္းသံုးလံုး။ ဒါေတာင္ ဘီယာပုလင္းေတြကို ထည့္မတြက္ေသးဘူး။ အဲ.. ဝိုင္းၾကမယ္ဆိုၿပီး လူစုေတာ့ ဘၾကီးက သူဒီေန့ မေသာက္ေတာ့ဘူးဆုိပဲ။ ခါတိုင္း စေနညေတြဆိုရင္ ဘၾကီးဦးလွမင္းက အရက္ၿပင္းကို မေသာက္ေပမယ့္ အသက္ၾကီးလာေတာ့ အေညာင္းအညာေၿပၿပီး ဝမ္းေပ်ာ့ေအာင္ဆိုၿပီး Guinness Stout ပုလင္းၾကီး တလံုးေတာ့ ပံုမွန္မွီဝဲေလ့ရွိတယ္ဗ်။ ဒီေန့မွ သူကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး မေသာက္ေတာ့တယ္မသိဘူး။ ဘၾကီးက အသက္အရမ္းမၾကီးေသးေပမယ့္ ဘုရားတရားအလုပ္ကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့လူငယ္ေတြနဲ့ယွဥ္လိုက္ရင္ အေတာ့္ကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္တဲ့လူဗ်။ ဒီေန့ေတာင္မွ မိုးမရြာရင္ ခ်ရပ္စ္၊ အလန္ဂ်ာရာ (Alam Jaya, Cheras) မွာ ရွိတဲ့ သူ့သားဆီ ညသြားအိပ္ၿပီး နက္ဖန္က်ရင္ အဲ့မွာရွိတဲ့ ဗမာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း ညပိုင္းတရားပြဲမွာတရားနာဖို့ ဟိုမွာညအိပ္ၿပီး တနလၤာမနက္မွ ၿပန္လာမွာ။ ဒီေန့က်မွ မိုးကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ့ မတိတ္လို့ သူလည္း အိမ္မွာပဲ ဘုရားရွိခိုး၊ ပုတီးစိပ္ၿပီး အိပ္ယာေစာေစာဝင္သြားေလရဲ့။ ဟုိအေကာင္ ဖိုးခြားကေတာ့ သူက်ြန္ေတာ္တို့ဆီေရာက္ကတည္းကစလို့ တခါမွ အရက္လည္းတိုက္လို့မရ၊ ဘီယာလည္း တိုက္မရတဲ့ေကာင္မို့ သူ့ကိုက်ြန္ေတာ္တို့ ေခၚလည္း မေခၚၾကေတာ့ဘူး။ သူလည္း သူ့ဘာသူတေယာက္တည္း ဂစ္တာထိုင္တီးေနတာေလ။ သူေၿပာဖူးတာေတာ့ သူအရက္ေသာက္လို့ မရဘူးတဲ့။ သူ့ကိုယ္မွာထိုးထားတဲ့ ေဆးေတြက သူအရက္ေသာက္မိရင္လူကို ဒုကၡၿပန္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုပဲဗ်။ ဘာေဆးေတြထိုးထားတာလဲေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း မေမးၾကည့္မိဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာေဒါက္တာမသိဘူး ေမာင္ကံမကေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာ္တို့နဲ့ နယ္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ပခုကၠဴနယ္သားမုိ့ထင္ပါ့။ လက္ကသြက္မွသြက္။ က်န္တဲ့ေနရာမွာသာ ေလးတိေလးကန္နဲ့။ အရက္နဲ့ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ သြက္ခ်က္က လက္ကုန္။အဲ...ေသာက္ၿပီးရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ သူ့အိပ္ယာသူၿပန္အိပ္တတ္တဲ့ အေကာင္မဟုတ္ဘူး။ အရက္ဝိုင္းေဘးနားမွာတင္ ဒူးေပၚေပါင္ေပၚ၊ဟိုလန္ဒီလန္နဲ့ စက္ေတာ္ေခၚတဲ့ေကာင္။ ခုလည္း ပထမဆံုးပုလင္းေဖာက္တာနဲ့ သူ့လက္က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို ငၿဖိဳးလည္း ကံမနဲ့အၿပိဳင္ နင္လားငါလား ကစ္ေနတာ။ အဲ့ဒီညက မိုးလည္း အေတာ္ေအးေနလို့ ထင္ပါတယ္။အရက္ေသာက္ရတာ အေတာ္မိုက္တယ္။ ဘၾကီး ခ်က္ထားတဲ့ ဝက္သားကိုၾကက္သြန္နီေတြနဲ့ အခ်ိဳခ်က္တဲ့ဟင္းရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္နဲ့ ငါးကို အရည္ေသာက္ခ်ဥ္ဟင္းခ်က္ထားတဲ့ဟင္းရယ္ ငါးပိရည္တို့စရာရယ္ကလည္း ရွိေနေတာ့ အရက္ေသာက္လို့ေရခ်ိန္ကိုက္ကုန္တဲ့လူေတြလည္း ထမင္းစားတဲ့လူက စားၿပီးကုန္ၿပီ။ ည(၈)နာရီကတည္းက စလိုက္ၾကတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အရက္ဝိုင္းက ည(၁)နာရီခြဲေလာက္ထိ အရွိန္မသတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ခါတိုင္းမိုးမရြာတဲ့ စေနညေတြဆိုရင္ က်ြန္ေတာ္တို့ တိုက္ခန္းတြဲရဲ့မ်က္ႏွားခ်င္ဆိုင္မွာ တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္တန္းၾကီးက ည(အဲေလ) မနက္သံုးနာရီဝန္းက်င္မွ လူကုန္ဆိုင္ပိတ္ အိမ္ၿပန္ၾကတာ။ ေနာက္ေန့ဆန္းေဒးမွာ အလုပ္ပိတ္ေတာ့ နားနားေနေန ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း၊ ဘီယာေသာက္၊ စကားေၿပာတဲ့လူေတြနဲ့ဆိုေတာ့ ကားတဝီဝီ၊ လူတစီစီရယ္။ အ့ဲဆိုင္ကလည္း ဒီေန့က်မွ မိုးကဆက္တို္က္ရြာေနေတာ့ ေစာေစာသိမ္းသြားတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းမွာက အဲ့ဒီဆိုင္ၾကီး ရွိေနလို့ လူသြားလူလာရွိတာ။ အဲ့ဆိုင္ပိတ္တဲ့ေန့ဆိုရင္ ေန့ခင္းပိုင္းေတာင္ လူသြားလူလာ၊ ကားသြားကားလာ သိပ္မရွိခ်င္ဘူးဗ်။ က်ြန္ေတာ္လည္း အရက္ေလး တပက္ႏွစ္ပက္ဝင္လာေတာ့ ညဦးပိုင္းမွာ ၾကံဳထားတာေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ၿဖစ္သြားတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ႏွစ္ခ်က္တီးေက်ာ္ၿပီ။ အရက္ဝိုင္းမွာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္ေတြေၿပာ၊ သူ့အလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္အေၾကာင္းေတြ၊ ၿမန္မာၿပည္အေၾကာင္းေတြ ေဝဖန္ေလကန္လို့ အားရေတာ့ လူေတြက တီဗီြဘက္ကို အာရံုၿပန္လွည့္ၾကတယ္။ TV-3 လိုင္းမွာလာေနတဲ့ ဂ်က္ကီခ်န္းကားကလည္း အေတာ္ေကာင္းေနတာကိုး။ ဇာတ္လမ္းနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဟိုေလဗ်ာ ဂ်က္ကီခ်န္း ေဟာင္ေကာင္မွာ ကားဝပ္ေရွာ့ဖြင့္ရင္းနဲ့ ၿပိဳင္ကားေမာင္းတဲ့ ဖိုက္တင္ကားဗ်။ ဇာတ္လမ္းထဲေမ်ာေနရင္းနဲ့ ဂ်က္ကီခ်န္းေနတဲ့ ကြန္တိန္နာၾကီးကို လူဆိုးေတြကရိန္းနဲ့ ဆြဲေၿမွာက္တဲ့ အခန္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖကိုထက္ပိုင္က အခန္းတံခါးဝကို မၾကာမၾကာ လွမ္းလွမ္းၿပီး ၾကည့္ေနတာကို က်ြန္ေတာ္သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဟိုေကာင္ဖိုးခြားလည္း ရုတ္တရက္ သူထိုင္ေနတဲ့ေနရာကေန ထလာၿပီး " ေတာက္ " ဆိုၿပီး တက္ေခါက္လိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္အသံက်ယ္တယ္ဗ်။ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုထက္ပိုင္နဲ့ ဖိုးခြား တခုခု ၿငိၾကေတာ့မလားဆိုၿပီး ထင္မိတာ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ သူ့အကန့္နဲ့ ကိုထက္ပိုင္အကန့္နဲ့က တလိုင္းစီ ။ ဘာမွ ဆိုင္တာမွမဟုတ္ပဲ။ က်ြန္ေတာ္အူလည္လည္ၿဖစ္ေနတုန္း ကိုထက္ပိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို " ေမာင္ေဝ...မင္းတို့အလုပ္ထဲမွာ တၿခားဘယ္သူေနေသးလဲ ??? " လို့ ေမးေရာ။ က်ြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ၿပႆနာေတာ့ လာၿပန္ၿပီဟ လို့ပဲ စိတ္ထဲေတြးလိုက္မိတယ္။ ကိုထက္ပိုင္အေမးကို က်ြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ၿပန္မေၿဖပဲနဲ့ " ဘာလို့လဲ အစ္ကို " ဆိုၿပီး သူ့ကိုၿပန္ေမးေတာ့ .... " ငါပဲမူးေနလို့လား မသိပါဘူးကြာ။ မင္းတို့ အေရွ့မွန္တံခါးမွာ ရပ္ၿပီး ငါတို့ဘက္ကို လူတေယာက္ခဏခဏ လာၾကည့္ေနတယ္ဟ " လို့ ၿပန္ေၿဖေရာ။ သူ့စကားၾကားမွ က်ြန္ေတာ့္မွာ မူးေနတဲ့အရွိန္ေလး ဘယ္ေပ်ာက္လို့ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ က်ြန္ေတာ့္အကို ငၿဖိဳးကလည္း မေၿပာမဆိုနဲ့ တီဗြီရီမုကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး တီဗြီအသံကို တိုးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ့လက္ညွိဳးကို ပါးစပ္ေရွ့မွာေထာင္ၿပၿပီး တိုးတိုးေနဆိုတဲ့ သေကၤတလုပ္ၿပတယ္။ အဲ့ဒါကို ကိုထက္ပိုင္နဲ့တူတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေက်ာ္လင္းဟန္ဆိုတဲ့ ငနဲက ဘာထင္တယ္မသိပါဘူး။ လွ်ာေလးအာေလးနဲ့ အကိုၿဖိဳး ရွဴရွဴေပါက္ခ်င္ေနရင္လည္း သြားေပါက္ေလ။ ခြင့္ေတာင္းစရာမလိုပါဘူး .ဆိုၿပီး ေနာက္ေရာ။ အဲ့ေကာင္အက်င့္က မူးလာရင္ ဟိုလူ့ကိုစ ဒီလူ့ကိုစ အရမ္းဝါသနာပါတာ။ ငၿဖိဳးက ေက်ာ္လင္းဟန္ကို " ေဟ့ေကာင္ တိတ္တိတ္ေန။ မင္းအသံမၾကားဘူးလား။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ " ဆိုၿပီးေၿပာေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္တို့ တဝိုင္းလံုး ဘာသံမွ မထြက္လာေတာ့ပဲ တိတ္သြားေတာ့တယ္။ ငၿဖိဳးတေယာက္တည္း မူးေနလို့ၾကားတယ္ဆိုလည္း ထားေတာ့။ ခုက အကုန္လံုးၾကားတယ္ဆိုေတာ့ အကုန္လံုးမူးေနလို့လား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဟိုေကာင္ဖိုးခြားက မေသာက္မွ မေသာက္ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေၿခသံကို သူလည္းၾကားတယ္တဲ့။ က်ြန္ေတာ္လည္း ၾကားတယ္။ ကိုထက္ပိုင္လည္း ၾကားတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြလည္း အကုန္ၾကားတယ္။ မၾကားတာဆိုလို့ ကံမတေယာက္တည္း ရွိမွာ။ သူက အရက္ဝိုင္းမွာ ေမွာက္ေနၿပီေလ။ ေၿခသံက က်ြန္ေတာ္တို့တိုက္ေအာက္ထပ္ ေလွခါးကေန အေပၚကို တလွမ္းခ်င္းလာေနတဲ့ အသံ။ တေဒါက္ေဒါက္နဲ့ ၾကားေနရတဲ့အသံက ေရက်သံမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္က်ိန္ေၿပာရဲတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ၾကားေနရတဲ့အသံက တၿဖည္းၿဖည္းနဲ့ ပိုနီးလာသလိုမ်ိဳး ပီပီသသၾကားလာရတယ္။ အသံက က်ြန္ေတာ္တို့ အခန္းတံခါးဝမွာ ေပ်ာက္သြားတယ္ဗ်။ လူက ညေနကတည္းက စိတ္ကစႏိုးစေနာင့္ၿဖစ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ ခုလို မူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အာရံုလာေနာက္ေနေတာ့ အေတာ္ေလး ေၾကာက္စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး ေဒါသစိတ္ဖက္ကို ေရာက္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲ အေဖာ္အေပါင္းနဲ့ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လူစုရဲ့ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက တံခါးမွာပဲ ေရာက္ေနၾကတာ။ သရဲဆိုလည္း ဟုတ္ေသာ္ရွိမဟုတ္ေသာ္ရွိ ဝိုင္းဗ်င္းမွာ။ သရဲမဟုတ္ပဲ သူခိုးဆိုရင္ေတာ့ ပိုဆိုးၿပီသာမွတ္။ လူကေတာ္ေတာ္တင္းလာၿပီ။ ေသာက္ေကာင္းၿခင္းမေသာက္ရ။ ေတာ္ကီပစ္ေကာင္းၿခင္း မပစ္ရနဲ့ ေတာ္ေတာ္အလုပ္လာရွဳပ္ေနတာ။ အခန္းတံခါးက သစ္သားမွာ မွန္တပ္ထားတဲ့ တံခါးဗ်။ တံခါးေရွ့မွာလည္း သံပန္းတံခါး တထပ္ခံထားေသးတယ္။ ေလွကားမွာ မီးထြန္းထားေတာ့ ေလွကားမီးေရာင္ေၾကာင့္ တံခါးနားတေယာက္ေယာက္ရွိေနရင္ အရိပ္ထင္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ေပါ့။ က်ြန္ေတာ္တို့ တံခါးဆီအာရံုစိုက္ေနတုန္းမွာပဲ မွန္တံခါးမွာ မိန္းမအရိပ္တခုေတြ့လိုက္ရတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လူအုပ္ထဲကေန အရင္ဆံုး ဝုန္းကနဲထၿပီး နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့ တံၿမက္စည္းကို ေၿပးယူတာက ဖိုးခြား။ သူ့ေနာက္ကကပ္လ်က္ ေၿပးလိုက္သြားတာက က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို၊ က်ြန္ေတာ့္အကုိေနာက္ကေန ကိုထက္ပိုင္နဲ့ ေက်ာ္လင္းဟန္ကတတြဲ၊ ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ဦးလွမင္းရဲ့ အမ်ိဳး ညီညီ၊ အဲ့ဒီေနာက္ကမွ က်ြန္ေတာ္။ က်ြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးပိတ္ အဟီး။ ထြက္ေၿပးတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲ့ဒီအရိပ္ၿမင္လိုက္ရတဲ့ တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ေလွကားအတိုင္း ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလိုက္ၾကတာ။ကံမနဲ့ ေနာက္တေကာင္ကေတာ့ အရက္တန္ခိုးနဲ့ ေလာကၾကီးကို ဥေပကၡာၿပဳေနလိုက္တာ ေနာက္ေန့မနက္လင္းမွ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ ဘာၿဖစ္မွန္းသိၾကတယ္။ လူေတြတအုပ္တမၾကီးနဲ့ ဘာမွန္းညာမွန္းကြဲကြဲၿပားၿပားမသိတာၾကီးတခုေနာက္ကို ၿပံဳလိုက္ရတာ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာင္ ေပ်ာ္လာသလိုလိုပဲ။ ေပ်ာ္ခ်င္လာတဲ့ အေပ်ာ္ေလးေတြက ခဏေနေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ။ ဘာေၾကာင့္လို့ထင္လဲ။ က်ြန္ေတာ္တို့လူစု ေလွကားကဆင္းလာၾကတာ ေအာက္ထပ္တံခါးနားကိုေရာက္ဖို့ ေလွကားႏွစ္ဆစ္ခ်ိဳး က်န္ေနေသးတယ္။ ပထမတဆစ္ခ်ိဳး ေကြ့ေနရာမွာဝပ္ေရွာ့ထဲကိုဆင္းတဲ့တံခါးေပါက္ရွိတယ္။ သစ္သားတံခါးေနာ္။ အလုပ္ဆင္းအလုပ္ၿပန္ခ်ိန္ကလြဲလို့ တၿခားဘယ္အခ်ိန္ၿဖစ္ၿဖစ္ အၿမဲတမ္း lock ခ်ၿပီးပိတ္ထားတဲ့တံခါး။ မေလးစကားနဲ့ baju kurung လို့ေခၚတဲ့ မေလးရိုးရာအမ်ိဳးသမီးဝတ္စံုဝတ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အဲ့ဒီတံခါးထဲကို တိုးဝင္သြားတယ္။ က်ြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ၿမင္တာမဟုတ္ဘူး။ က်ြန္ေတာ္ေရွ့ကေန အရင္ဆင္းလာတဲ့ ေလးေယာက္လည္း ၿမင္တယ္။ အကုန္လံုး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ့ တံခါးကို ေငးၾကည့္ေနၾကတာ။ ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ့ တံခါးကိုရပ္ၾကည့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားမွ ေရွ့ဆံုးမွာေရာက္ေနတဲ့ ဖိုးခြားက က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုကို "ေယာက္ဖ...ငါ...ေသာ့သြားယူမယ္။ ေအာက္ထပ္ဆင္းၾကည့္မယ္ကြ " ဆိုၿပီး ေၿပာေရာ။ သူ့စကားလည္းဆံုးေရာ က်ြန္ေတာ့္ေနာက္ကေန " ငါ ဒီမွာယူလာၿပီ " ဆိုတဲ့ အသံၾကီး ၾကားလိုက္ရတာ လန့္သြားတာပဲဗ်ာ။ ကပ်ာကယာေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ ဘၾကီးဦးလွမင္း ဘယ္အခ်ိန္တုန္းကတည္းက ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ အသံမေပး ဘာမေပးနဲ့ဗ်ာ။ " မင္းတို့ေကာင္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီးေအာက္ဆင္းသြားၾကလို့ ဘာၿဖစ္တာလဲဆိုၿပီး ငါလိုက္လာတာ " တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေၿပာေသးတယ္။ လူငယ္ေတြမို့လို့ အလုပ္နားခ်ိန္မွာ အရက္ေသာက္တာကို ငါဘာမွ မေၿပာဘူး။ အခုလို ဆူဆူညံညံေတာ့ မလုပ္ၾကနဲ့။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ၿပည္မဟုတ္ဘူး တဲ့။ က်ြန္ေတာ့္အကိုက ဝင္ေၿပာပါေလေရာ... ဘၾကီး က်ြန္ေတာ္တို့ ေသာက္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒီမွာ ဖိုးခြား တခြက္မေၿပာနဲ့ ။ တစက္ေတာင္မွ အရက္မေသာက္တဲ့ေကာင္။ ဘာေတြၿဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူ့ကိုေမးၾကည့္ ဆိုၿပီးေတာ့။ ဒီေတာ့မွ ေတမိဖိုးခြားက ဘၾကီး .. အေပၚမွာ ငါတို့ရွိေနတုန္း ေကာင္မတေကာင္ငါတို့နားကို လာၾကည့္တယ္။ ညေနတုန္းက ဆြဲလာတဲ့ ကားနဲ့ လိုက္လာတဲ့ ေကာင္မေလ ဆုိၿပီး လွမ္းေၿပာေတာ့တာပဲ။ ဘၾကီးလည္း သူေၿပာေတာ့မွ အေတာ္ေလးနားရွဳပ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ဟမ္ ... ဘယ္ကေကာင္မကို မင္းတို့ ေခၚလာၾကတာလဲ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ့ ေအကိုက္ေသကုန္မယ္ေနာ္ တဲ့။ သူေၿပာမွပဲ လူက ေသခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ ဖိုးခြားေၿပာတာကို ဘၾကီးနားမရွင္းေတာ့့ က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ အရက္ေသာက္ၿပီးေတာ့ ေပါက္ကရလုပ္ရေအာင္လို့ မေကာင္းတာလုပ္စားတဲ့ ဟိုေကာင္မေလးအိမ္ေပၚေခၚထားတယ္ ထင္သြားတာေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ဖိုးခြားကဆက္ေၿပာတယ္။ ဘၾကီး ငါတို့--ာသည္မလည္း မေခၚဘူး။ အခုေရာက္လာတာလည္း လူမဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့မွ ဘၾကီးက မင္းတို့ မ်က္စိမွားတာလည္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာေပါ့။ ဒီမွာငါတို့ေနလာတာ ႏွစ္နဲ့ခ်ီေနၿပီ။ ဘာၿဖစ္ဘူးလို့လဲ။ ဘာေတြ့ဘူးၾကလို့လဲ ဆိုၿပီး ၿပန္ေၿပာတယ္ဗ်။ သူေၿပာတာလည္း မမွားေတာ့မမွားပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ ဒီတိုက္မွာေနတာ သံုးႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္တုန္းကမွ အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးၿဖစ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒီေတာ့မွ ဖိုးခြားလည္း အေသအခ်ာဝင္ေၿပာေတာ့တယ္။ ဘၾကီး ငါလည္း နင့္ကိုညာမေၿပာဘူး။ ကိုၿဖိဳးေတြ့တယ္ေၿပာလည္း ငါယံုခ်င္မွ ယံုမယ္။ ဘၾကီးေတြ့တယ္ေၿပာလည္း ငါယံုခ်င္မွ ယံုမယ္။ ငါ့မ်က္စိနဲ့ေတြ့မွ ငါေသခ်ာယံုတယ္။ ငါထိုးထားတဲ့ေဆးမွာ သရဲရွိရင္ ၿမင္ရတဲ့ေဆးရွိတယ္။ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက မယ္ပ(ယိုးဒယားႏိုင္ငံနဲ့ ၿမန္မာနယ္စပ္နားက ၿမိဳ့ေလး၊ မဲေဆာက္နဲ့ နီးတယ္)မွာ ငါတို့ ဖထီး ထိုးေပးခဲ့တဲ့ေဆး..။ ညေနဟိုကားစုတ္ လာပို့ကတည္းက ကားေပၚမွာ ကေလးတေယာက္ရယ္၊ ေကာင္မတေယာက္ရယ္၊ အဖိုးၾကီးတေယာက္ရယ္ ပါလာတာ ငါၿမင္ေနရတယ္။ ငါေၿပာတာ နင္မယံုရင္ ဝပ္ေရွာ့ထဲဆင္းၾကည့္ၾကမယ္ ... ဆိုၿပီး ေၿပာေရာဗ်ိဳ့။ ဘၾကီးကလည္း " ေအး ဟုတ္ရင္ဟုတ္ေပါ့ကြာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္းတို့ကို နက္ဖန္ ငါထမင္းမခ်က္ေက်ြးပဲ အငတ္ထားမွာေနာ္ " ဆိုၿပီး ၿဖဲေၿခာက္တယ္။ အိမ္မွာ သူက အိုးသူၾကီးဆိုေတာ့ သူခ်က္ေက်ြးတာကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို့စားတတ္တာ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆိုရင္ ၾကက္ဥေတာင္ တည့္တည့္မၿပဳတ္တတ္ဘူး။ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုကလည္း ဘၾကီး ေသာ့ေပး၊ က်ြန္ေတာ္တို့ ဆင္းၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး ဘၾကီးလက္ထဲက ေသာ့တြဲၾကီး သြားယူ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝပ္ေရွာ့ထဲဆင္းလာၾကေရာ။ ဒီလိုနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့လူတသိုက္ဝပ္ေရွာ့ထဲေရာက္လာေရာဆိုပါေတာ့။ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာေတာ့ ခါတိုင္း ညလံုးေပါက္ ထြန္းထားေနက် ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္းတေခ်ာင္းရဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အရမ္းေတာ့ မေမွာင္ေနပါဘူး။ ဝပ္ေရွာ့ထဲက ေနရာတိုင္းနီးပါး ကို ေကာင္းေကာင္းၿမင္ေနရတယ္။ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာ ဘာေၿခရာလက္ရာမွပ်က္ေနတာမရွိပဲ ညေန က်ြန္ေတာ္တို့ ကားသြင္းၿပီး အေပၚၿပန္တက္လာတုန္းက အတိုင္းပဲ။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လိုက္ၾကည့္ေနရင္းၾကတုန္းမွာ ဘၾကီးက မင္းတို့ေကာင္ေတြကြာ လူၾကီးကို အိပ္ပ်က္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္တာပဲ....ေသာက္စရာရွိရင္ ေအးေဆးေသာက္။ မူးလာရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာေအးေဆးေနၾက။ ဘယ္မလဲ မင္းတို့ေၿပာတဲ့ သရဲထီး၊ သရဲမ ဆိုၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ကို စိတ္မၾကည္တဲ့ ေလသံနဲ့ ေၿပာေရာ။ သူေၿပာလို့ေတာင္မဆံုးေသးဘူး။ ဟြန္ဒါကားစုတ္နားမွာရွိတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ အလုပ္အားရင္ ထိုင္ေနက် ပလတ္စတစ္ခံုက ဂေလာက္ ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ ၾကမ္းေပၚကို လဲက်ေရာ။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ အေၿခအေနမဟန္ေတာ့ဘူးဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ သိႏွင့္ေနၿပီ။ ေရွ့ကိုဆက္တိုးမယ့္အစား က်ြန္ေတာ့္ေၿခေထာက္ေတြက မသိမသာနဲ့ အေပၚထပ္ကိုၿပန္တက္မယ့္ တံခါးနားကို သြားထားႏွင့္လိုက္တယ္။ တေယာက္တည္းလည္း အေပၚထပ္ကို ၿပန္မတက္သြားရဲေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တေယာက္တည္း ၿပန္တက္သြားကာမွ လမ္းမွာတည့္တည့္တိုးေနရင္ က်ြန္ေတာ္ပါေရာၿပီး သရဲဘဝေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ထိုင္ခံုလဲက်တာကိုလည္းၿမင္ေရာ ဘၾကီးဦးလွမင္းကို ဖိုးခြားက ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ့ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘၾကီးက ၾကြက္တိုးလို့ ထိုင္ခံုလဲက်တာ ၿဖစ္မွာေပါ့ကြာ၊ ေယာက်္ားေတြၿဖစ္ေနၿပီး မင္းတို့ကလည္း ေတာေတြးေတာင္ေတြးေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနၾကတယ္ ဆိုၿပီး ထပ္ေၿပာေရာ။ ေက်ာမွီပလပ္စတစ္ခံုတခုလံုးလဲေအာင္ တိုက္ခ်သြားႏိုင္တဲ့ ၾကြက္သာရွိရင္ ဂရင္းနစ္မွတ္တမ္းေတာင္ ဝင္ကုန္မွာေပါ့။ ဘၾကီး က်ြန္ေတာ္တို့ေတြ ေၾကာက္မွာစိုးလို့ ေၿပာတယ္ဆိုတာေတာ့ က်ြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုတၱိမတန္တဲ့ စကားကိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း ဘယ္လက္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဘၾကီးက ဆက္ၿပီးေတာ့ လာပါကြာ ၿပန္အိပ္ၾကမယ္။ အခ်ိန္လည္း အေတာ္လင့္ေနၿပီ။ မနက္ကို ငါလည္း ငါ့သားဆီသြားရဦးမယ္။ ဘာမွအေရးမဟုတ္တာကို အေရးစိုက္မေနၾကနဲ့။ အိပ္ေရးပ်က္တယ္ကြ လို့ ေၿပာၿပီး ထပ္ေၿပာတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လူငယ္ေတြအကုန္လံုး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မၿပႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ့ ၾကံဳထားၾကၿပီးသားဆိုေတာ့ ဘၾကီးစကားကိုသိပ္ေတာ့ဘဝင္မက်တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ့ကိုလည္း လြန္ဆန္လို့ကမရၿပန္ဘူး။ သူက က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုးကလည္းၿဖစ္ေနၿပန္၊ က်ြန္ေတာ္တို့အလုပ္မွာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူၿဖစ္ေနၿပန္ေတာ့ သူ့စကားကို နားေထာင္ရံုကလြဲလို့ ဘာတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ အားလံုးသူ့စကားအတိုင္း ၿပန္တက္ဖို့ပဲ စဥ္းစားရေတာ့တာပဲ။ ၿပန္တက္ခါနီးက်မွ ညီညီက ခဏေလးေစာင့္ၾကဦးဗ်ာ၊ က်ြန္ေတာ္အေပါ့သြားခ်င္လို့ အိမ္သာခဏဝင္လိုက္ဦးမယ္..ေဟ့လူေတြ မတက္သြားၾကနဲ့ဦးေနာ္ တဲ့။ ငၿဖိဳးလည္း စိတ္မၾကည္လို့ထင္ပါတယ္။ ခါတိုင္း ညီညီနဲ့ဆို အၿမဲလိုလို စကားေၿပာအဆင္ေခ်ာေပမယ့္ ခုက်မွ ေ--ာက္ေရးထဲမွ မင္းကတမ်ိဳးကြာ ၿမန္ၿမန္လုပ္ ဆိုၿပီး ခပ္ေငါက္ေငါက္ လွမ္းေၿပာတယ္။ ညီညီခမ်ာလည္း ေအးပါဟ ဆိုၿပီး ကပ်ာကယာ အိမ္သာထဲဝင္ေၿပးသြားေရာ။ သူ့ကိုေစာင့္ေနၾကရင္းနဲ့ ဟိုဟိုဒီဒီကိုလည္း မ်က္လံုးက အၿငိမ္မေနပဲ လိုက္ၾကည့္ေနရေသးတယ္။ တေနရာရာကေန ပံုဆိုးပန္းဆိုးၾကီးနဲ့မ်ားထြက္ခ်လာေလမလားလို့ စိတ္ထဲေတြးၿပီး ေၿပးေပါက္ၾကိဳရွာထားတာ။ ခဏေနေတာ့ အိမ္သာထဲက ေရေလာင္းသံၾကားရၿပီး ဟိုေကာင္ၿပန္ထြက္လာတယ္။ အၿပင္က ေဘစင္မွာ လက္ေဆးေနရင္းက က်ြန္ေတာ္တို့ဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး အေပၚေရာက္ရင္ လက္က်န္ေလး ၿဖတ္လိုက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ.. ေနာ္.. လို့ လွမ္းေၿပာေသးတယ္။ ေၿပာေနရင္းနဲ့ ေဘစင္က ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကို လွည့္ပိတ္ရင္းနဲ့ အဲ့ေကာင္ မွန္ထဲကိုလည္း ၾကည့္ၿပီးေရာ " အေမၾကီးေရ... " ဆိုၿပီး အသံၿဗဲၾကီးနဲ့ ေအာ္ၿပီး ေၿပးထြက္လာတာ။ က်ြန္ေတာ္တို့ သူ့ကို ဘာၿဖစ္တာလည္းေတာင္ ေမးခ်ိန္မရလိုက္ပါဘူး။ လမ္းမွာ ကန့္လန့္ခံေနတဲ့ လူေတြကိုလည္း မေရွာင္ေတာ့ပဲ ၿဖတ္တိုက္ခ်ၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ လာခ့ဲတဲ့လမ္းအတိုင္း အေပၚကို တန္းေနေအာင္ထြက္ေၿပးေရာ။ သူတိုက္ခ်ခဲ့လို့ အင္ဂ်င္ဝုိင္အေဟာင္းေတြထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ခြက္လည္း ေမွာက္က်၊ ၾကမ္းေပၚခ်ထားတဲ့ တူးေဘာက္ (Tool Box) ေတြလည္း ဖရိုဖရဲေတြၿဖစ္ကုန္ေရာ။ နဂိုကမွ လူကေၾကာက္ခ်င္ခ်င္ၿဖစ္ရတဲ့အထဲ သူက အဲ့လိုၾကီး တက္ေၿပးေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သူ့ေနာက္ကို ေၿပးလိုက္ၾကေတာ့တာပဲ။ သူဘာၿဖစ္တာလည္းကိုလည္း သိခ်င္။ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာလည္း ဘယ္သူဆက္ေနရဲဦးမွာလဲဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးအေပၚၿပန္ေရာက္ေတာ့ ဟိုေကာင္ ညီညီ ေၾကာင္စီစီနဲ့ အခန္းထဲက ဘၾကီးကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလးရယ္။ ဘာၿဖစ္တာလဲ ေမးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ၿပန္မေၿပာႏိုင္ေသးဘူး။ ေရ.. ေရ ဆိုၿပီး ေၿပာေနလို့ ဘၾကီးဦးလွမင္း ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚက ပရိတ္ေရပုလင္းကို သြားယူၿပီး သူ့ကိုတိုက္လုိက္ေတာ့မွ တငံုႏွစ္ငံုေလာက္ တဂြပ္ဂြပ္နဲ့ ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဟင္း ဆိုၿပီး သက္ၿပင္းခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ့ က်..က်ေနာ္ စကားလွမ္းေၿပာရင္း .....ေဘစင္ကမွန္... မွန္.. မွန္ကိုၾကည့္လိုက္မိတာ...မွန္ထဲမွာ မွန္ထဲမွာ ဆိုၿပီး စကားရပ္သြားတယ္။ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုက မွန္ထဲမွာ မင္းညီမ မိလဲ့ ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးနဲ့ lotion လိမ္းေနလို့လား လို့ ေမးေရာ။ခါတိုင္းအခ်ိန္ အဲ့လိုသြားေၿပာမိရင္ ရန္ပြဲၿဖစ္မွာ က်ိန္းေသေပါက္ပဲ။ ညီညီက သူ့ႏွမကိုထိရင္ နည္းနည္းေလးေတာင္ သည္းခံတတ္တဲ့အစားမဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ စိတ္ဆိုးဖို့ ေနေနသာသာ။ မ..မဟုတ္ဘူး ကိုၿဖိဳး ။ မွန္ .. မွန္ထဲမွာ က်ြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ က်ြန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီး မေလးး မေလး မ တေယာက္ ရပ္ေနတာ...။ ညေန က်ြန္ေတာ္တို့ လာတုန္းက ေအာက္မွာ ကိုေဝနဲ့ အတူတူေတြ့ခဲ့တဲ့ ေကာင္မ... ဆိုၿပီး ဆက္ေၿပာတယ္။ ၿပီးလည္းၿပီးေရာ က်ြန္ေတာ္ဒီမွာ ဆက္မေနေတာ့ဘူး။ ၿပန္မယ္။ က်ြန္ေတာ့္ကို ၿပန္လိုက္ပို့ေပး ဆိုၿပီး ၿဖစ္ပါေလေရာ။ ဘယ္လိုလုပ္ သူ့ကို ၿပန္လိုက္ပို့လို့ရမလဲဗ်ာ။ အခ်ိန္ကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ အခုမွ မနက္သံုးနာရီ။ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္လိုင္းကား၊ ဘယ္တကၠစီရွိမွာမို့လို့လဲ။ ဟိုေကာင္ကလည္း ေခ်ာ့မရ၊ ေဟာက္မရ ၿပန္ပို့ေပးကလြဲရင္ ဘယ္လိုမွ ညွိလို့မရေတာ့ဘူး။ ငိုပါငိုေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ဘၾကီးလည္း ေဟ့ေကာင္ ၿပန္ရမယ္ ခဏေစာင့္၊ ၿပန္ခ်င္ရင္ ဒါကုန္ေအာင္ေသာက္ ေရာ့.. ဆိုၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ ေသာက္ရင္း က်န္ေနတဲ့ အရက္ပုလင္းထဲက အရက္ေတြကို ကိုင္းခြက္နဲ့အၿပည့္ထည့္တိုက္ပါေလေရာ။ ဒါေတာ့ အဲ့ဒီႏြားက မၿငင္းရွာဘူး။ ရန္ကုန္သားမ်ား အေတာ္အေကာင္းၾကိဳက္တာ။ ပရိတ္ေရက်ေတာ့ ကုန္ေအာင္မေသာက္ႏိုင္ဘူး။ အရက္က်ေတာ့ ေသာက္လိုက္တာမ်ား တစက္ေတာင္ မက်န္ေအာင္ ေသာက္ပစ္တယ္။ ညီညီ အရက္ဝင္သြားၿပီး တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ဘၾကီးက မင္းတို့လည္းအိပ္ၾကေတာ့။ ဆက္ေသာက္မေနနဲ့ေတာ့။ မနက္က်ရင္ ငါ ခ်ရပ္စ္သြားရင္အကုန္လိုက္ခဲ့။ ဟိုမွာ ညအိပ္မယ္။ တနလၤာေန့မနက္မွပဲ တကၠစီငွားၿပီး အလုပ္တန္းလာလိုက္မယ္။ အကုန္လံုး အခန္းထဲမွာပဲ အိပ္။ အၿပင္မွာ မအိပ္နဲ့။ မိုးေအးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဖ်ားနာေနၾကမယ္ ဆိုၿပီး ေၿပာတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း အၿပင္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ပုလင္းေတြ၊ ပန္းကန္ေတြေတာင္ မသိမ္းၾကေတာ့ဘူး။ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး အကုန္လံုး ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာ စုအိပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ အလယ္ေခါင္ကေန အိပ္တယ္။အိပ္ကာနီးမွာ ဘၾကီး ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္နဲ့ ပြစိပြစိရြတ္ေနတာကိုေတာ့ အခန္းထဲမွာ မီးမထြန္းထားေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့ ၿမင္ၿဖစ္ေအာင္ ၿမင္လိုက္ပါေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို့အတြက္ အေဆာင္တခုကို ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားၿပီးအိပ္လိုက္တယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာတာနဲ့ အဲ့ဒါေလးကို မသိမသာဆြဲထုတ္ရင္း ေၾကာက္စိတ္ေၿဖလိုက္တာ မနက္မိုးလင္းလို့ အၿပင္သြားဖို့ သူမ်ားႏွိဳးမွပဲ ႏိုးေတာ့တယ္။ က်ြန္ေတာ့္ေခါင္းအံုးေအာက္က အေဆာင္က ဘာလဲ သိခ်င္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ တဝက္ေလာက္က်န္ေနေသးတဲ့ ရမ္(Rum) ပုလင္း ၿဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
ဘယ္ေသာအခါမွ မကၠင္းနစ္မလုပ္လိုေတာ့ေသာ (အထူးသၿဖင့္) တိုက္ထားေသာကားမ်ားႏွင့္ လံုးဝဥႆံု မပတ္သက္လိုသူ (အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)
