ၾကံဳဆံုခဲ့ရတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ကို ေသခ်ာ ၿပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၀၀၉) ခုႏွစ္တုန္းကေပါ့။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္တုန္းက က်ြန္ေတာ္က မႏၲေလး သတင္းစာတိုက္မွာ အလုပ္ဝင္ေနခ်ိန္ပါ။ တစ္ညေတာ့ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး က်ြန္ေတာ္တို့ သတင္းစာတို္က္က အထက္အရာရွိက သူ႔အစ္မဆီသြားမလို႔ အေဖာ္မပါလို႔ လိုက္ခဲ့ပါဦး ဆိုၿပီး ဂ်စ္ကားနဲ႔ေခၚသြားပါတယ္။မသြားခင္မွာ က်ဴံးအေရွ႕ဘက္ အင္းဝေဟာ္တယ္ေဘးက ဘီယာဆိုင္မွာ က်ြန္ေတာ္တို့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္သား တခြက္တဖလား ဘီယာဝင္ေသာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ည(၁၂) နာရီထိုးေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ ဆရာက သြားၾကစို့ ဆိုၿပီး ဆိုင္ကထြက္ ကားေပၚတက္၊ စက္ႏွိဳးလို့ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါေရာ။ က်ြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာသမား ေခၚလို့သာ လိုက္ခ်လာတာ။ ဘယ္သြားမယ္ဆိုတာလည္း မသိ၊ ေမးလည္း မေမးမိပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မႏၲေလးေတာင္ကိုပတ္ပီးေတာ့ မႏၲေလး - မတၱရာ ကားလမ္းကိုေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိလည္း က်ြန္ေတာ့္ဆရာကို သူဘယ္သြားမယ္ဆိုတာ မေမးမိေသးဘူး။ ေတာင္ျပံဳးနားေရာက္ခါနီးက်မွ က်ြန္ေတာ္လည္းေမးမိတယ္။ "ဆရာ ဘယ္သြားမွာတုန္း မတၱရာသြားမလို႔လား???"...ဆိုေတာ့ "ဟုတ္ဖူး ၾကာနီကန္သြားမွာ...."တဲ့ ဒီေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္လည္း လန္႔သြားတယ္။ မူးေနတဲ့ အရွိန္ေလးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ၾကာနီကန္က နာမည္ႀကီးပဲေလ။ အေၿခာက္အလွန့္ၾကမ္းတယ္ ဆိုၿပီး နာမည္ဆိုးနဲ့ ေက်ာ္ၾကားေနတာ။ က်ြန္ေတာ္လည္း ေမးလိုက္တယ္... ဘာသြားလုပ္မွာတုန္း???....ဆိုေတာ့ "သုသာန္ရဲ႕ ဟိုဘက္နားမွာ အမ်ဳိးသမီးကူးစက္ေရာဂါထိန္းသိမ္းေရးစခန္း ရွိတယ္ေလ အဲ့ဒီမွာ ငါ့အစ္မက အရာရွိကြ။ သူ႔ဆီကို နယ္ကပစၥည္းေတြသြားေပးရမွာ..." ဆိုပဲ။ "ဟာ!! ဆရာသမားရယ္... ပစၥည္းေပးတာမ်ား ေန႔လည္ဘက္ အားတဲ့အခ်ိန္သြားေပးရေနတာပဲ ဘာလို႔ခုခ်ိန္ႀကီးသြားတာတုန္း????? " လို့ တပည့္ၿဖစ္သူ က်ြန္ေတာ္က ေစာဒက တက္လိုက္မိေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ အာစရိက ယမကာအရွိန္ေလးနဲ့ မ်က္လံုးေလးစင္းၿပီး ၿပန္ေၿဖတာက..... " အားမွမအားတာ............." တဲ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ၾကာနီကန္ရြာေရာက္ၿပီး သုႆာန္ဘက္ခ်ဳိးတဲ့လမ္းေရာက္ေတာ့ ခ်ဳိးလိုက္ေရာဗ်ာ။ အဲဒီ လမ္းေကြ႕နားေလးမွာ ေက်ာက္ဆစ္လုပ္ငန္းအေသးစားေလးေတြရွိတယ္ဗ်။ ေက်ာက္ဆစ္လုပ္ငန္းလုပ္တဲ့အိမ္ေလးေတြ ေက်ာ္လာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို ႔ကားေရွ႕ကို ဘယ္ကေန ဘယ္လိုေပၚလာမွန္း မသိလိုက္ပဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ ၿဖတ္ေျပးတယ္။ အက်ီအနီ ၊ထမီအနီေလးနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သာသာပဲ ရွိဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ ကားကို ဘရိတ္အုပ္ဖို့ အခ်ိန္လည္း မမီေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ့္ဆရာလည္း ကားစတီယာရင္ကို အတင္းဆြဲလွည့္ၿပီး ကားကို လမ္းေဘးဆြဲခ်ပီးမွ လမ္းေပၚျပန္တင္လိုက္တယ္။ "ဝုန္း...."ဆိုတဲ့အသံၾကီး ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ြန္ေတာ္က "ဟာ တိုက္ပီဆရာ ေစာနေကာင္မေလးကို တိုက္လိုက္ပီထင္တယ္ "ဆိုၿပီး ဆရာ့ကိုေျပာ.....။ ဆရာလည္း ကားကိုရပ္ၿပီး ဆရာနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တာ ေကာင္မေလးကိုမေတြ့ဘူး။ ကားနဲ့ ၾကိတ္မိၿပီး ကားေအာက္ထဲမွာမ်ား အသက္ေပ်ာက္ေနပလား ထင္ၿပီး ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚကဆင္းပီးေတာ့ ဓါတ္မီးနဲ႔ ေလ်ွာက္ရွာၾကည့္ၾကတယ္။ ကားေရွ႕က ဘန္ပါႀကီးကေတာ့ ပိန္သြားတယ္။ စိတ္ထဲက မေက်နပ္ေသးတာနဲ့ ကားပတ္ပတ္လည္ကို ဓါတ္မီးနဲ့ ေလွ်ာက္ထိုးၿပီးရွာၾကည့္တယ္။ ဘာမွမေတြ႕တာနဲ႔ ဆရာက... "ဘာမွျဖစ္ပါဘူး ငါ့တို႔မ်က္စိမွားတာေနမွာပါ" ဆိုပီး ကားေပၚတက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံၾကားလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ကားနဲ႔ ဝါးတစ္ျပန္ေလာက္မွာ ေခြးနက္ႀကီးတစ္ေကာင္ က်ြန္ေတာ္တို႔ကားကိုၾကည့္ပီး စူးစူးဝါးဝါးထိုးေဟာင္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း ေၾကာက္အားလန့္အားနဲ့႔ ကားေပၚအၿမန္ၿပန္တက္ၿပီး ဇြတ္ေမာင္းထြက္လာလိုက္တာ ကားဘီးလိမ့္ရံုပဲရွိေသးတယ္။ လမ္းေဘးနားကေန အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာၿပီးေတာ့... "ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဆက္သြား..... ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေနာက္လွည့္မၾကည့္နဲ႔" ........ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။ မၾကည့္နဲ့ဆိုရင္ ပိုၿပီး ၾကည့္ခ်င္တတ္တဲ့ လူ့စိတ္သဘာဝအတိုင္း က်ြန္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကေန ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ေခြးနက္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကို ေျပးလိုက္လာတယ္။ "ဆရာ ေခြးနက္ႀကီးလိုက္လာတယ္ ေမာင္းေမာင္း ဆရာေမာင္း "ဆိုေတာ့ ဆရာက ေမာင္းေနရင္းနဲ႔ ေနာက္ၿပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ အဲ့ဒီလို လွည့္အၾကည့္မွာ သူ့ၿမင္ကြင္းထဲမွာ အဘိုးႀကီးရယ္၊ အက်ီအနီနဲ႔ေကာင္မေလးရယ္၊ ေခြးနက္ႀကီးရယ္ ယွဥ္ပီးရပ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႔ အသကုန္ေမာင္းလာခဲ့တာမ်ားဗ်ာ.... ေမာင္းခ်က္က မ.ထ.သ (၃၅) ဘတ္စ္ကားလိုင္းက ကားဆရာေတြေတာင္ သူ့ကို အေဖေခၚရေလာက္တယ္။ ဆရာ့အစ္မရွိတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါထိန္းသိမ္းေရးစခန္းဆီ ေရာက္မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ့အစ္မဆီမွာ ခဏနား ပစၥည္းေတြေပးၿပီး ျပန္ခါနီးမွ ဆရာက လမ္းမွာၾကံဳလာတဲ့အေၾကာင္းကို သူ႔အစ္မကိုေျပာျပလိုက္တယ္။ ဆရာ့အစ္မက..... "နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သရဲေျခာက္ခံလာရတယ္ ထင္တယ္ "....ဆိုၿပီးေျပာပါေလေရာ။ ဆရာ့အစ္မေၿပာတာကေတာ့ ေကာင္မေလးေကာ အဘိုးႀကီးေကာ ေခြးပါ တစ္ေယာက္ထဲပဲတဲ့။ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းပီး စ ေနာက္ ေနတာတဲ့။ ဘာမွ ထိခိုက္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ စရံု ေနာက္ရံုေလာက္ပဲ ေျခာက္တာပါတဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္တို့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္သား တကယ္ၾကီး သရဲေျခာက္ခံရမွန္းသိေတာ့တယ္။ ဆရာက သူ႔အစ္မကို... " က်ြန္ေတာ္တို့ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ဒီည မျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာပဲ အိပ္မယ္ ....."ဆိုေတာ့ ဆရာ့အစ္မက "ဟဲ့!!! ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ??? ဒီမွာမိန္းကေလးေတြခ်ည္းပဲ။ ေယာက္်ားေလး ညအိပ္လက္ခံလို႔မရဘူး။ နင္တို့ နားမလည္ဘူးလား???" ဘာညာဆိုေတာ့ ဆရာက " သိဘူးဗ်ာ အစ္မကလဲ..... က်ေနာ္တို႔က ေမာင္ႏွမေတြပဲဟာ ၿပီးေတာ့ အမက ဒီစခန္းမွာ အရာရွိပဲဟာ။ ရေအာင္လုပ္ေပး။ မျပန္ေတာ့ဘူး" ဆိုၿပီး ဇြတ္ကပ္ေနေတာ့တာပဲ။ က်ြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း သရဲအေၿခာက္ခံရၿပီးသားလမ္းကေန ညၾကီး အခ်ိန္မေတာ္ ၿဖတ္မၿပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ဆရာသမား သူ့အစ္မကို မရမက အပူကပ္တာနဲ့ ဆရာ့အစ္မအိမ္မွာပဲ တည အိပ္ခြင့္ ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲ့ဒီမွာတစ္ညအိပ္ပီး မနက္အေစာႀကီးထျပန္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ေရာ။ မနက္ႏိုးေတာ့ ကားကိုၿပန္စစ္ၾကည့္တာ ညက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးေတြ႕တဲ့ ပိန္ေနတဲ့ဘန္ပါႀကီးက ဘာမွမျဖစ္ဘူးဗ်ာ။ အကုန္အေကာင္း။ ဘာဆိုဘာမွမျဖစ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားၾကည့္ၿပီး ေက်ာခ်မ္းေနၾကတယ္။ ခုျပန္ရမွာေတာင္ မနက္က်လုပ္စရာရွိလို႔ ေစာေစာျပန္ရမွာ။ ႏို႔မို႔ဆို ေနျမင့္မွျပန္မလို႔။ ၿပန္မယ္ဆိုပီး ဆရာ့အစ္မကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ကားေမာင္းထြက္လာတယ္။ လာတဲ့လမ္းမဟုတ္ပဲ ပုသိမ္ႀကီးဘက္ကျပန္မလို႔ ကားေခါင္းတည္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ကေန ဆရာ့အစ္မက လွမ္းေမးတယ္။ "ဟဲ့!!! နင္တို႔ဘယ္လမ္းက ျပန္မလို႔လဲ??? ဒီလာတဲ့လမ္းကျပန္တာမဟုတ္ဘူး... နီးေနတာကို"... ဆိုေတာ့ ဆရာက..... "အဲ့ဒီ့လမ္းက မျပန္ရဲေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေၾကာက္လို႔ ..."လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာ့အစ္မက ၿပန္ေျပာတယ္။ "ဒီလမ္းကျပန္ရင္ နင္တို႔ ေန႔လည္ခင္းေတာင္ျပန္ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး လူတအားျပတ္တယ္ သရဲေတြကလဲ ေန႔ခင္းေတာင္ေျခာက္တယ္ နင္တို႔ျပန္ရဲရင္ျပန္ေပါ့"..... ဆိုေတာ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာ မအီမသာနဲ႔ လာရာလမ္းသာျပန္ေကြ႕ခဲ့ရပါတယ္ဗ်ာ။ ညက က်ြန္ေတာ္တို့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ သရဲနဲ့ေတြ့လာခဲ့တဲ့ ေနရာနားေရာက္ကာနီးလာေလေလ.. ဆရာက ကားကိုအသကုန္ေမာင္းပါေလေလ...။ အဲ့ဒီနားအေရာက္မွာ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ႏွစ္ေယာက္လံုး ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ အဟမ္း….အဟမ္း….. တဲ့။ ဆရာနဲ႔ က်ြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ပီး ဆရာကလည္း မိုင္ကုန္ေမာင္း က်ြန္ေတာ္လည္း မ်က္လံုးကိုဇြတ္မွိတ္ပီး ရသမွ် ဘုရားစာေတြကို အၿမီးအေမာက္မတည့္ ရြတ္ပီး လိုက္လာတယ္။ ဘယ္လိုေမာင္းလို႔ေမာင္းမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ မႏၲေလးကို ခဏနဲ႔ျပန္ေရာက္လာတာပဲ။ ရံုးကိုေရာက္လို့ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းပဲ က်ြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို တစ္ခါတည္းအျပတ္ေျပာလိုက္တယ္ ။ "ဆရာ...ေနာက္တခါ ၾကာနီကန္ဆို က်ြန္ေတာ့္ကို မေခၚနဲ႔….ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္…မလိုက္ဘူး..။ ဆရာမေက်နပ္လို႔ အလုပ္ထုတ္ရင္လည္း က်ြန္ေတာ္ အလုပ္ၿဖဳတ္ခံမယ္။….အဲ့ဒီ လမ္းကိုေနာက္ခါ မလိုက္ပါရေစနဲ႔ ဆရာရယ္" လို့ --------------------------------------------------------------------------------- ဒီအၿဖစ္အပ်က္မွာ ပါခဲ့တဲ့ က်ြန္ေတာ့္ဆရာသမားေရာ၊ သူ့အစ္မေရာ ... အခုေတာ့ မႏၲေလး မွာ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာ ေၿပာင္းေရွြ့ရင္း တၿခားအရပ္မွာ အေၿခက်ေနၾကပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို့ေရာ ၾကာနီကန္လမ္းမွာ ခရီးေဖာ္ လိုက္ခ်င္ၾကရင္ေၿပာေနာ္။ က်ြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ လာမေခၚၾကနဲ့။ လာေခၚရင္ေတာ့ ေသခန္းၿပတ္ၿပီသာမွတ္လိုက္။ ------------------------------------------------------------------------------------- နာမည္ မတပ္ပါနဲ့ဆိုလို့ အမည္မေဖာ္ပဲ ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္ေခၚေခၚ ခရီးေဖာ္လိုက္ရန္ စိတ္ကူးေတာင္ မရွိသူ (အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)
