"ဟို...သိမ္ေတာင္အတက္လမ္းဆီက လြွတ္ၾကမ္းတဲ့ ထိုဇရပ္"
တဆင့္စကား တဆင့္နားနဲ့ ခ်ဲ့ကားၿပီးေၿပာတာလည္း မဟုတ္ရိုးအမွန္ပါ။ ၿဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာထက္ ပိုၿပီးတိက်တဲ့ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အၿဖစ္။ တကၠသို္လ္ဝင္တန္းစာေမးပြဲၾကီးေၿဖၿပီးကာစ ... ကုသိုလ္ကံေကာင္းရင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း၊ဂုဏ္ထူးေတြ တေလွၾကီးနဲ့ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းကို ၿပံဳးၿပံဳးၾကီးၾကည့္ႏိုင္ရပါေစသားလို့ ရည္စူးၿပီး ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ၿပဳတဲ့အေနနဲ့ ကိုရင္ဝတ္ၿပီး လူၿပန္ထြက္လာတာ လပိုင္းေတာင္ မၾကာေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးတို့လို ၿမိဳ့ၾကီးၿပၾကီးမွာ ေနတဲ့သူေတြမဟုတ္ေတာ့ ၿမိဳ့ၾကီးသူ ၿမိဳ့ၾကီးသားမ်ားလို စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေစာင့္ရင္း ဟိုသင္တန္းတက္၊ ဒီသင္တန္းတက္လည္း လုပ္စရာမရွိေတာ့ တရက္တရက္ ပ်င္းဖို့ေတာင္ ေကာင္းေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ တရက္ေတာ့ အစ္ကိုၿဖစ္သူနဲ့ စကားစပ္မိရာကေန အိမ္မွာ ဝယ္ထားတဲ့ 125 ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အသစ္စက္စက္ၾကီးနဲ့ လမ္းသလားဖို့ အစီအစဥ္ဆြဲလိုက္ၾကတယ္ေလ။ အခုေၿပာၿပမယ့္ အေတြ့အၾကံဳက အဲ့သလို လမ္းသလားၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ့ တိုင္းခန္းလွည့္လည္မိရာကေန စတာပါပဲ။ သီေပါကေန လားရွိဳးၿမိဳ့ဘက္ကိုထြက္တဲ့ တံတားေလးကို လြန္လာၿပီး နည္းနည္းေလာက္ ဆက္ေမာင္းလာရင္ သိမ္ေတာင္တက္တဲ့ လမ္းကို ေတြ့ရလိမ့္မယ္။ ေ၇ြဓါးေက်ာင္းနဲ့ သိမ္ေတာင္နဲ့က သိပ္မေ၀းေတာ့ဘူး။ ဆိုင္ကယ္ခေရဇီက်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုက ေပၚဦးေပၚဖ်ားမွာ အသစ္စက္စက္ ရထားတဲ့ 125 ဆိုင္ကယ္ကို ဝီေခၚေအာင္ ေမာင္းၿပီးေတာ့ သိမ္ေတာင္သြားတဲ့ လမ္းအတိုင္း တက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ကယ္ကလည္း အသစ္ဆိုေတာ့ ေမာင္းလို့လည္းေကာင္း၊ စီးလို့လည္းေကာင္းလို့ မိုင္ကုန္ေမာင္းလာလိုက္ၾကတာညေန (၃)နာရီေလာက္ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေတာင္တက္လမ္းခုလတ္က ဇရပ္ေလးတေဆာင္နားကို ေရာက္လာၾကေတာ့တာပဲ။ ေတာင္တက္လမ္းမွာ လူႏွစ္ေယာက္စီးၿပီး ဂီယာၾကီးနဲ့ေမာင္းလာရလို့ ဆိုင္ကယ္လည္း အင္ဂ်င္နည္းနည္းပူလာၿပီဆိုေတာ့ နင္းကန္ေမာင္းလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို အင္ဂ်င္ေအးေအာင္ ခဏရပ္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ရွဳခင္းေလးေတြကို ခံစားၾကရေအာင္လို့ အဲဒီဇရပ္ဝမွာ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္၊စက္သပ္၊ ေဒါက္ေထာက္ၿပီး က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သား ဇရပ္ေပၚတက္ခဲ့ၾကေရာဆိုပါေတာ့ေလ။ ဇရပ္ေပၚမွာလည္း လူရိပ္လူေယာင္ မေတြ့ရပဲ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနလို္က္ပံုမ်ားေတာ့ စာသံေပသံနဲ့ ေၿပာရရင္ အိုေအစစ္လို့ေတာင္ တင္စားရေလာက္တယ္။ ဇရပ္ေပၚေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူက စိမ့္ကနဲေတာ့ တခ်က္ၿဖစ္သြားတယ္။ ေႏြရာသီဆုိေပမယ့္ ကေမၻာဇတိုင္းရဲ့ အေအးဓါတ္ေၾကာင့္ အၿပင္ကေန အရိပ္ထဲအဝင္မွာ ေအးစိမ့္သြားတာပဲၿဖစ္မွာပါလို့ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိလိုက္ပါေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကို အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မသိေသးတာကေတာ့ အဲ့ဒီဇရပ္က အေၿခာက္အလွန့္ အင္မတန္ ၾကမ္းတယ္လို့ သတင္းၾကီးေနတာကိုပဲ။ အဲ့ဒီ ဇရပ္ေလးမွာပဲ ခဏတၿဖဳတ္ လူေရာ၊ ဆိုင္ကယ္ပါ အနားယူ ၾကတာေပါ့။ ပတ္ဝန္္းက်င္သဘာဝ ရႈ႔ခင္းေလးေတြကလည္း လွတာကိုး။ ေမာတို့ဌာေန ရွမ္းၿပည္ရဲ့အလွအပဆိုတာ ေရာက္ဖူးၾကသူေတြမွ သိႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြရဲ့ အလွအပေတြကို ေငးေမာရင္း ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္နဲ့ ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပင္ပရွဳခင္းေတြကို တေမ့တေမာၾကီး ခံစားလို့ဝတဲ့အခါက်ေတာ့ အာရံုက က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုေရာက္ေနတဲ့ ဇရပ္ထဲကို ၿပန္စုစည္းမိတယ္။ အဲ့ဒီဇရပ္ထဲမွာ သူအို၊သူနာ၊သူေသ ရုပ္ထုေတြရွိေနတယ္ဗ်။ လက္ရာအေတာ္ေၿမာက္ၿပိး ေတာ္ေတာ့္ကို လွတာ။ အဲ့ဒါနဲ့ ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဇာတ္လမ္းက စေရာ ။ အျပင္မွာ ေလက မျပင္းဘူး။ တိုက္တယ္ဆိုရံုေလာက္ေလးပဲ ၿဖည္းၿဖည္းညွင္းညွင္းတိုက္ေနတာရယ္။ အဲ့ဒါကို ဇရပ္ထဲက တရုတ္ကပ္မွန္ေတြက တခ်ပ္ခ်ပ္နဲ့ အသံၿမည္ၿပီးေတာ့ကို လႈပ္ေနတာ။ ကၽႊန္ေတာ္တို့လည္း ဘာလဲဟ ဆုိၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကတာ။ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုကလည္း ေလတိုက္တာေနမွာပါ လို့ေၿပာတယ္။ ဘာမွမၾကာပါဘူးဗ်ာ။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြရဲ့ အေပၚက တရုပ္ကပ္မွန္ေတြက ဘယ္သူမွလည္း ဆြဲမခ်ဘဲ ပြင့္ထြက္လာတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္တို့အရပ္နဲ့လည္း မမွီဘူး ။ အဲ့ေလာက္ အျမင့္မွာ ထပြင့္တာကိုး ။ အကိုရယ္ ကၽႊန္ေတာ္ရယ္ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး သိလုိက္တယ္။ ငါတို့ေတာ့ ပညာၿပခံရၿပီ ဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား မတိုင္ပင္ပဲနဲ့ ဆိုင္ကယ္ဆီအေရာက္ ေျပး၊ တက္ခြၿပီး ေတာင္ေပၚေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းေျပးလာလိုက္ၾကတာ ဖိုးေလး ေက်ာင္းထဲကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဖိုးေလးက မရွိ။ ဦးေလး ေမာင္ေလး ပဲရွိတာနဲ့ သူ့ကိုပဲ ၿဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပၾကတာေပါ့။ ၿပဴးတူးၿပဲတဲနဲ့ ဆိုင္ကယ္ အသားကုန္ ေမာင္းဝင္လာတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ကို လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ့ လူဝင္တိုက္မိလို့ ထြက္ေၿပးလာၾကတယ္ထင္ၿပီး စစ္လားေဆးလား လုပ္တာလည္း ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ေၾသာ္... ဦးေလးနာမည္က ေမာင္ေလးလို့ေခၚတာေနာ္။ ေတာ္ၾကာဖတ္ေနရင္းနဲ့ မ်က္စိလည္သြားမွာစိုးလို့။ ဖိုးေလးဆိုတာက ဦးေလးေမာင္ေလးရဲ့ အေဖ ။ သူက ရွမ္းၿပည္နယ္ထဲက တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ့အစည္းတခုကေနထြက္ၿပီး ဘုန္းၾကီး၀တ္ေနတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ ဒါနဲ့ ဦးေလးေမာင္ေလးကိုပဲ အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပရေတာ့တာေပါ့။ ဦးေလးက အဲ့မွာစျပီး က်ြန္ေတာ္တို့ ႏွစ္ေကာင္ကို ဆူလိုက္တာမ်ား ေတာ္ေတာ္နဲ့ မရပ္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို့ကိုယ္မသိတဲ့ေနရာက္ုိ မေမးမၿမန္းပဲ သြားၾကရတာလဲ။ မင္းတို့ ဘာလုပ္ခဲ့ၾကေသးလဲ ေမးလို္က္တာ စံုေနပါေရာလား။ ကၽႊန္ေတာ္တို့လည္း ဘာမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး.... အဲ့လိုျဖစ္ေတာ့ ထြက္ေျပးလာတာပါ လို့ေျပာေတာ့မွ ဦးေလးက ေတာ္ေသးတယ္ မင္းတို့ေပါက္တက္ကရေတြေလွ်ာက္မလုပ္ခဲ့တာ တဲဲ့။ လူၾကီးၿဖစ္တဲ့သူက အဲ့လို စကားစ,လာၿပီးဆိုမွေတာ့ ဒီကလူငယ္ေတြကလည္း သိခ်င္လာၿပီေလ။ ဘာျဖစ္လုိ့လဲ ေၿပာၿပပါဆိုၿပီး မရမက ဇြတ္ေမးေတာ့မွ သူကလည္း ၿပန္ေၿပာၿပတာ။ ေၿပာမၿပခင္မွာ က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုကို ဥာဏ္စမ္းပေဟဠိ အေၿဖညွိခိုင္းေနေသးတယ္ဗ်။ အဲ့ဒီဇရပ္ေလးေဆာက္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာတယ္ထင္လဲတဲ့၊ ကၽႊန္ေတာ္တို့လည္း အလြန္ဆံုး နွစ္ပတ္ေပါ့ ဗ်ာ လို့ပါးစပ္ထဲရွိရာေၿဖလိုက္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီကၿဖင့္ သိခ်င္ေနပါတယ္ဆိုကာမွ လြန္ရင္းကုိမေၿပာပဲ ပေဟဠိေတြလာလုပ္ေနေသးတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ဦးေလးက..... " ေအး ..... နွစ္လ ေလာက္ၾကာတယ္။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ အရင္က အဲ့ဒီဇရပ္ေနရာမွာ သစ္ပင္အၾကီးၾကီးရွိခဲ့တာကြ။ အဲ့ဒါကို ၿဖတ္ၿပီးေတာ့ ဇရပ္ ျပန္ေဆာက္ထားတာ။ အဲ့ဒီဇရပ္ကို ေဆာက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက လက္သမားေတြ၊ပန္းရံေတြေတာင္ အလုပ္မဆင္းရဲဘူး။ ညအိပ္ညေန ေစာင့္အိပ္ဖို့ဆိုရင္ ပိုလို့ေတာင္ဆိုးေသးကြာ.......။ မင္းတို့ဖိုးေလးက ဇရပ္ေဆာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပစၥည္းေတြေပ်ာက္မွာစိုးလို့ ညေစာင့္ေခၚတာ ဘယ္သူမွ မေစာင့္ရဲဘူး။ အေသၾကမ္းတာ။ အစပိုင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ ခုန မင္းတို့ႏွစ္ေယာက္ ၾကံဳခဲ့ရသလိုမ်ိဳး တံခါးေလးေတြေလာက္ပဲ လူပ္ျပတာ။ ေနာက္ၿပီးနည္းနည္းအခ်ိန္ၾကာလာရင္ ေျခေထာက္ကိုပါ ဆြဲရတာနဲ့၊ လူကိုေနရာေရွြ့ထားတာနဲ့ မနက္လင္းတာနဲ့ ေၿဗာင္းဆံေနေအာင္ လုပ္ထားတာေပါ့.....။" ဦးေလးလည္း က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ကို ေၿပာၿပလိုက္ရတာ အေတာ္ အာေညာင္းသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ေခ်ာင္းတခ်က္ "အဟမ္း..." လို့ ဟန့္လိုက္တာ ေဘးနားမွာ အေငးသားနားေထာင္ေနတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ လန့္ေတာင္ လန့္သြားတယ္။ ဦးေလးက သူ့စကားကို ဆက္ေၿပာတယ္...။ "တညက်ေတာ့ မင္းတို့ဖိုးေလး ဇရပ္မွာ ညေစာင့္အိပ္ဖို့ သြားပါေလေရာ...။ မင္းတို့ ဖိုးေလးအေၾကာင္း မင္းတို့လည္းသိတာပဲေလ..။ သရဲေတြ တေစၦေတြကို သူက နည္းနည္းမွ အေၾကာက္အလန့္ ရွိတဲ့လူမဟုတ္ဘူး...။ ေသနတ္ကိုင္ၿပီး ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေနလာတဲ့ ဘဝကေန ဘုန္းၾကီးဘဝကို ေၿပာင္းလာတာဆိုေတာ့ သူ့သတၱိကလည္း မေခဘူး..။ သူမွာ အေစာင့္ေတာင္ရွိတယ္ဆိုပဲ....ဘာအေစာင့္လဲေတာ့ ငါလည္း မသိဘူး...။ ထားပါေတာ့ မင္းတို့ဖိုးေလး ၾကံဳခဲ့ရတာကို ဆက္ေၿပာၿပမယ္....။ အဲ့ဒီေန့ ညေနေစာင္းေလာက္ကတည္း က ဇရပ္ကိုသြားၿပီး ပစၥည္းေတြဘာေတြ ထား၊ သန့္ရွင္းေရးေတြလုပ္နဲ့ ည (၇) နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘုရား၀တ္တက္တာေပါ့....။ (၈ )နာရီထိုးေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ိန္းတာေပါ့ကြာ...။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိ ဘာမွ ျဖစ္ေသးဘူး...။( ၁၀) နာရၤီဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲေဟ့....။ တံခါးရြက္ေတြလည္း ေလမတိုက္ဘဲ လူပ္လာတာ...။ မင္းတို့ ၾကံဳလာခဲ့ရသလိုမ်ိဳး တရုတ္ကပ္မွန္ေတြလဲ တက်ီက်ီၿမည္လာေတာ့တာ..။ ဖိုးေလးကလည္း ေလတိုက္တာပဲေလဆိုၿပီး ဆက္အိပ္ေနေသးတာ...။ အဲ့ဒီၿမည္သံေတြ တေအာင့္ေလာက္ၿငိမ္သြားျပီး ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ ေျခသံေတြ ၾကားျပန္ေရာတဲ့...။ ဒါလည္း ဖိုးေလးက မေၾကာက္ေသး၊ မလန့္ေသးဘူး။ စိတ္ထင္တာပဲေလဆိုၿပီး ဆက္ၿပီး က်ိန္းေနေသးတယ္...။ ညသန္းေခါင္ (၁၂) နာရီလည္းေက်ာ္ေရာ.. ပိုဆိုးလာေတာ့တာပဲ.....။" "ဇရပ္မွာ မင္းတို့ သူအို၊သူနာ၊သူေသ အရုပ္ၾကီးေလးရုပ္ ေတြ့ခဲ့မွာေပါ့။ ေအး... အဲ့ဒီ အရုပ္ၾကီးေလးရုပ္က အံ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက လက္စမသပ္ရေသးဘူး...။ ေဆာက္လက္စ တန္းလန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္ေလး ပီၿပင္လာၿပီ။ မၿပီးေတာ့ မၿပီးေသးဘူးေပါ့..။ အဲ့ဒီ အရုပ္ေတြထဲက သူေသရုပ္ထုက ဖိုးေလးမ်က္စိေရွ့မွာတင္ ထထိုင္ေရာတဲ့ေဟ့.....။ ဖိုးေလးကလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေမတၱာပို့မွပါပဲေလ ဆိုၿပီး ေမတၱာပို့၊ တရားထိုင္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ မိုးသာလင္းသြားတယ္။ ဖိုးေလးခမ်ာ မအိပ္လိုက္ရဘူး။ တစ္ညလံုး တရားထိုင္ေနလိုက္ရတယ္။ သူေနာက္ဖက္ကေန ၿငိီးသံေတြေရာ၊ လမ္းေလွ်ာက္သံေတြေရာ တညလံုး ဆက္တိုက္ၾကားေနရတယ္ဆုိပဲ။ ေအာ္..... မနက္မိုးလင္း မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တာ သူက ဇရပ္ရဲ့ အေနာက္ဘက္ျခမ္းထဲ ကို ေရာက္ေနေရာတဲ့ကြာ..။ တညလံုး တင္ပလႅင္ေခြ တရားမွတ္ေနတဲ့ ဖိုးေလး အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ့ ေယာင္ယမ္းၿပီး ဇရပ္အေနာက္ကို ေရာက္ေနစရာလား။ ဘာသရဲမွ မေၾကာက္တတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ မင္းတို့ ဖိုးေလးလည္း ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖ်ားလိုက္တာမွ ႏွစ္ရက္ေတာင္ပဲ..။" ဦးေလးေမာင္ေလး စကားအဆံုးမွာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သား အဲ့ဒီလမ္းက ၿဖတ္ၿပီးၿပန္မရဲေတာ့ဘူး။ သီေပါဘက္ကို ၿပန္မယ့္ ဆိုင္ကယ္အဖြဲ့တဖြဲ့နဲ့ တိုးလို့ သူတို့အုပ္နဲ့ ေရာၿပီး ၿပန္လာလိုက္ရတယ္။ မေၾကာက္တတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ လူကိုေတာင္ ဖ်ားသြားေအာင္လုပ္နိုင္တာဆိုေတာ့ ဇရပ္ထဲက ပရေလာကသားရဲ့ အစြမ္းကလည္း နည္းနည္းေနာေနာေတာ့ ဟုတ္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ႏွစ္ကာလေတြလည္း ဆယ္စုႏွစ္တခုနီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အဲ့ဒီ သိမ္ေတာင္အတက္လမ္းက ဇရပ္ေလး အခုအခ်ိန္ထိရွိေနေသးလား၊ ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္လည္း ေရာက္လာတဲ့ ခရီးသြားေတြကို အရင္တုန္းကလိုမ်ိဳး သင္ခန္းစာေတြ ေပးေနေသးလားဆိုတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းေတြလည္း မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ဆိုင္ကယ္မင္းသားလုပ္ခ်င္တဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ ညီအစ္ကိုအတြက္ေတာ့ အဲ့ဒီေန့က ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္က ကံေကာင္းတယ္လို့ ဆိုရေလမလား (သို့တည္းမဟုတ္) ေနာက္ထပ္ေတြ့ၾကံဳလာရဦးမည့္ အၿဖစ္အပ်က္ေတြရဲ့ ေရွ့ေၿပးနိမ္ိတ္လကၡဏာအစေတြပဲ ၿဖစ္ေနလိမ့္မလားဆိုတာကိုေတာ့ၿဖင့္...... ။ ကိုယ္ေတြ့ၿဖစ္ရပ္ကို မခ်ြင္းမခ်န္ေၿပာၿပေပးတဲ့ ကို Middle West (Myo Myat)အား ထံုးစံမပ်က္ ေက်းဇူးတင္လ်က္...... ဇရပ္ၿမင္တိုင္း မဝင္ခ်င္ေတာ့သူ (အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)
