အမည္နာမအားၿဖင့္ ကြာၿခားခ်က္ ရွိေကာင္းရွိေပမယ့္ ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ ဘာသာၾကီး(၄)ခုစလံုးမွာ ေယဘူယ်အားၿဖင့္ လက္ခံယံုၾကည္ထားၾကတဲ့ အရာတခုကေတာ့ လူ့ဘဝရဲ့ အၿခားတဖက္မွာသာမန္မ်က္စိနဲ့ မၿမင္ႏိုင္တဲ့ ဘံုဘဝတခုရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုပါပဲ။ ဒီထက္ရွင္းေအာင္ေၿပာရရင္ေတာ့ သရဲတေစၦ၊ နာနာဘာဝေလာကနဲ့ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုက ကမာၻ့ဘာသာၾကီးေလးခုစလံုးမွာ မတူကြဲၿပားၿခားနားတဲ့ အသြင္သ႑ာန္အမည္နာမေတြနဲ့ လက္ခံယံုၾကည္မွဳရွိေနပါတယ္ဆိုရင္ မမွားေလာက္ဘူးလို့ထင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို့ သက္ဝင္ယံုၾကည္ထားၾကတဲ့ (၃၁)ဘံုထဲက အပါယ္(၄)ဘံုမွာ ပါဝင္တဲ့ ၿပိတၱာဘံုဆိုတာ ဒီကေန့ေခတ္ လူအမ်ားစု ေခၚေဝၚသံုးစြဲေနၾကတဲ့ မၿမင္သင့္၊ မၿမင္အပ္တဲ့ တေစၦ၊သရဲ၊ ဖုတ္၊ မွင္စာ အစရွိတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ရည္ညြွန္းၿခင္းၿဖစ္သလို အၿခားေသာ ဘာသာေတြမွာလည္း လူေတြကို ေၿခာက္လွန့္တတ္တဲ့ မၿမင္အပ္တဲ့ အရာေတြကို ဂ်င္းန္၊ ရွိဳက္တန္၊ စာတန္၊ ဝိညာဥ္ အစရွိတဲ့ အမည္ေတြနဲ့ သံုးစြဲေခၚေဝၚၾကေၾကာင္းကို ဖတ္ရွဳေလ့လာဖူးပါတယ္။ တေန့တၿခားထြန္းကားတိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာရဲ့ေနာက္မွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ free thinker ဆိုသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ဒီအခ်က္ကို လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံၾကမွာပါ။ က်ြန္မအေနနဲ့ က်ြန္မနဲ့ က်ြန္မရဲ့ မိခင္တို့ ၾကံဳေတြ့ခဲ့ရတဲ့ ၿဖစ္ရပ္မွန္အေၾကာင္းအရာတခုကို လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေဝလိုၿခင္းသက္သက္သာၿဖစ္ၿပီး ဒီစာစုေလးတပုဒ္ ၿဖစ္လာဖို့အတြက္ေတာင္မွပဲ ၿမန္မာစာကို ကီးဘုတ္မွာ အဆင္ေၿပေၿပ ရိုက္မတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၿမန္မာစာရိုက္နည္းကို အခ်ိန္(၂)လနီးပါးေလ့က်င့္ခဲ့ရၿပီး အခုမွသာ ေရးသားလိုက္ရၿခင္း ၿဖစ္ေၾကာင္းပါ။ အၿဖစ္အပ်က္စတင္ခဲ့ရာ အခ်ိန္ကာလကေတာ့ ခရစ္သကၠရာဇ္(၂၀၁၁) ခုႏွစ္ရဲ့ မိုးေတြတဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့ July လမွာေပါ့ရွင္။ က်ြန္မရဲ့ အေမက်န္းမာေရးအေၿခအေနေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးေရွ့မွာရွိတဲ့ က်ြန္မတို့ကိုးကြယ္ရာဘာသာရဲ့ သီလရွင္ေက်ာင္းမွာ ညအိပ္ညေနသြားေရာက္ေနထိုင္ၿပီး ေဆးကုသဖို့ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့တယ္။ က်ြန္မတို့သားအမိေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အေဆာင္ေလးရဲ့ ဖြဲ့စည္းပံုအေနအထားကေတာ့ အေဆာင္ကိုဝင္ဝင္ခ်င္း အၿပင္ဘက္ တံစက္ၿမိတ္ေနရာမွာ လူနာႏွစ္ဦးေနလို့ရၿပီး အဲ့ဒီေနရာမွာ က်ြန္မထက္ အသက္နည္းနည္းငယ္မယ္လို့ ခန့္မွန္းရတဲ့ ခြဲစိတ္ကုသမွဳခံယူထားရသူ လူနာအမ်ိဳးသမီးငယ္တဦးရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီေနရာေလးကေန ဆက္ၿပီးေတာ့အထဲကို ေလွ်ာက္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တဖက္တခ်က္မွာ အခန္း(၃) ခန္းစီနဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္း (၆) ခန္းကို ေတြ့ရပါလိမ့္မယ္။က်ြန္မတို့သားအမိကေတာ့ ညာဘက္အၿခမ္းက ဒုတိယေၿမာက္အခန္းမွာ ေနရာရပါတယ္။ ေရာဂါဘယထူေၿပာတတ္တဲ့ မိုးရာသီကာလၿဖစ္ေနလို့လားေတာ့ မေၿပာတတ္ပါဘူး။ အခန္းတိုင္းမွာ လူနာေတြရွိေနတာကို ေတြ့ရပါတယ္။ က်ြန္မတို့သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္ တသက္မေမ့ႏိုင္စရာ အၿဖစ္အပ်က္ကို ၾကံဳဆံုရမယ့္ အဲ့ဒီေန့တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ့ရဲ့ေကာင္းကင္ၿပင္တခုလံုးမွာ တိမ္မည္းေတြ အံု့ဆိုင္းၿပီး မိုးက စက္ေတာက္စက္ေတာက္ရြာေနေတာ့ လူက ေနရထိုင္ရတာ ထိုင္းထိုင္းမွိဳင္းမိွဳင္းၾကီးရွင့္။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း အျပင္သြားၿပီး သံေစ်းမွာ ေစ်းသြား၀ယ္ၿပီးေတာ့ ၁၉လမ္းဘက္ကေနျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီး အေရးေပၚေရွ႕ကေနျဖတ္ျပန္မလို႔ဆုံးျဖတ္ျပီး လမ္းကူးလိုက္ၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ညေန (၆) နာရီခြဲေလာက္ေတာ့ ရွိေနပါၿပီ။ မိုးကလည္း တေၿဖာက္ေၿဖာက္နဲ့ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ေမွာင္ရိ္ပ္သမ္းသလို ၿဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့ရွင္။ ေဆးရုံၾကီးရဲ႕ေနာက္ဘက္အျခမ္း အုတ္နံရံနားကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဘာေတြ စိတ္ေျပာင္း သြားလဲမသိဘူး (ကၽြန္မက သရဲဆိုရင္ အေကာင္လိုက္မေျပာနဲ႔ ရွိတယ္လို႔သာေျပာ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ကို တုန္ေနေအာင္ေၾကာက္တတ္တဲ့သူပါ ) သူက ကၽႊန္မကိုဘာေျပာလည္းဆိုေတာ့ ေဆးရုံႀကီးေနာက္ျခမ္း ဆရာ၀န္ေတြေနတဲ့ေနရာကေန ျဖတ္ျပန္ရေအာင္... ပိုၿပီးေတာ့ျမန္တယ္ တဲ့။ သူ့စကားၾကားၾကားခ်င္း က်ြန္မလည္း အေၾကာက္အကန္ၿငင္းေတာ့တာပါပဲ။ ဟာ နင္ကလည္း ဟိုဘက္ကသြားရေအာင္... လမ္းေလးေလွ်ာက္ရင္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ေပါ့.....လို႔ (အမွန္ေတာ့ က်ြန္မအေနနဲ့ အဲ့ဒီဘက္ကၿပန္ရမွာကို ေၾကာက္လို့ ေၿပာလိုက္တာပါ)။ က်ြန္မဘယ္ေလာက္ေၿပာေၿပာ ဘယ္လိုမွတားမရေတာ့ပဲ ေၿပာေၿပာဆုိဆိုနဲ့ ေဆးရံုၾကီးေနာက္ဘက္ၿခမ္းမွာရွိတဲ့ အဲ့ဒီအေပါက္ကေန ဝင္ခ်သြားပါေလေရာ။ က်ြန္မလည္း တေယာက္တည္း ဟိုဘက္ကလည္း မၿပန္ရဲတာေၾကာင့္ သူ့ေနာက္ကေန မလိုက္ခ်င္ပဲနဲ့ လိုက္သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္ရွင္။ လူတဦးရဲ႕ မေနာအာရုံလို႔ေျပာရမလား၊ ဆဌမအာရုံလို႔ပဲေျပာရမလား (ဒါမွမဟုတ္) မသိစိတ္ရဲ့ ေစ့ေဆာ္မွဳပဲလား အဲဒီအေပါက္ကေန ၀င္လိုက္တဲ့ အခိုက္အတန့္မွာ က်ြန္မစိတ္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရတာက တေလာကလုံးေမွာင္မွိဳင္း အုံ႔ဆိုင္းၿပီး ေပ်ာ္စရာေတြအားလုံးကို လုယက္ယူငင္ၿခင္း ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း အဲဒါနဲ႔ က်ြန္မယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ရာ ဘုရားကို ရွိခိုးေတာ့တာ ကၽြန္မေနတဲ့ အေဆာင္ ေရာက္တဲ့အထိေအာင္ပါပဲ။ အေဆာင္ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာရၿပီး အမွဳမဲ့ အမွတ္မဲ့ေနလိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ ၿပႆနာစဝင္လာေတာ့ပါပဲ။ ည ၁၁နာရီခဲြေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာပဲ ကၽြန္မတို႔အေဆာင္ရဲ႕ အျပင္ဘက္တံစက္ၿမိတ္မွာအိပ္တဲ့ ညီမေလးက အလန္႔တၾကားနဲ႔ အထဲကို ၀င္ေျပးလာပါေတာ့တယ္(ကၽြန္မတို႔အေဆာင္ကလူနာေဆာင္ဆိုေတာ့ ည၁၀နာရီေလာက္ဆိုရင္ အကုန္လံုး အိပ္ကုန္ၾကပါၿပီး)။ ၿပီးေတာ့ အလန္႔တၾကားနဲ႔ သူေျပာပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုသရဲစီးလို႔တဲ့ ၿပီးေတာ့ အိမ္မက္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေျပာေသးတယ္တဲ့ “အေမလာၿပီး”ဆိုတဲ့ အသံဟာေတာ္ေတာ္ေလးကို ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းပါတယ္တဲ့။ အဲ့လိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္းႏုိးေနရာကေန ျပန္အိပ္လို႔မရတာနဲ႔(အမွန္တကယ္ေတာ့ေၾကာက္လြန္းလို႔အိပ္မရျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္သလိုရွိေနၿပီေလ၊ဒါတခုခုပဲ ဆိုတာကို)။ က်ြန္မအေမမသိေအာင္ သူ႔ရဲ႕ အိပ္ေဆးေတြ ခိုးေသာက္ၿပီးကၽြန္မရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ကိုဇြတ္အတင္း ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ကိုယ့္ကို္ယ္ကို အိပ္ခိုင္းမိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ညီမေလးခမ်ာလည္း အရမ္းေၾကာက္တာနဲ႔ သူ႔ေနရာသူျပန္မေနရဲေတာ့ပဲ အထဲမွာရွိတဲ့ လူနာအစ္မတေယာက္နဲ႔အတူ အိပ္လိုက္ပါ ေတာ့တယ္။ ခြဲစိတ္မွဳဒဏ္နဲ့ က်န္းမာေရးအေၿခအေနေၾကာင့္ စိတ္ဂေယာင္ေၿခာက္ခ်ားၿဖစ္တယ္လို့ ေၿပာရင္လည္း ရႏိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ၿပႆနာေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထပ္ဝင္လာၿပန္ေတာ့ သမရိုးက်တိုက္ဆိုင္မွဳတခုရယ္လို့ အနက္ဖြင့္ဖို့ရာ မလြယ္ေတာ့တဲ့ အေၿခကိုဆုိက္ပါေလေရာ။ တံစက္ၿမိတ္မွာအိပ္တဲ့ လူမမာညီမေလးဆီက ကိစၥက ေနာက္တေယာက္ဆီကို ထရန္စဖာ ေျပာင္းသြားၿပန္ပါေတာ့တယ္။ မနက္ ၃နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေရွ႕အခန္းက အစ္မတေယာက္ အထက္လန္ေအာက္ေလွ်ာထပ္ၿဖစ္ၿပန္ပါတယ္။ သူ့အေၿခအေနဘယ္ေလာက္ေတာင္ၿဖစ္သြားသလဲလို့ဆိုရင္ေတာ့ ညဦးပိုင္း ၁၁ နာရီေက်ာ္မွာမွ အိပ္ယာၿပန္ဝင္ထားၾကရတဲ့ က်ြန္မတို့ တေဆာင္လုံးတေက်ာ့ၿပန္ ထပ္ႏိုးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ႏိုးေပမယ့္ ထမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေမ့ဆီကေန တိတ္တိတ္ကေလး ယူေသာက္လိုက္မိတဲ့ အိပ္ေဆးေတြ အစြမ္းၿပၿပီး ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ အိပ္ေဆးအရွိန္ကရွိေသးတယ္ေလေနာ့။ အထက္လန္ေအာက္ေလွ်ာတဲ့ လူမမာခမ်ာကေတာ့ အေရးေပၚေရာက္သြားတဲ့အထိပါပဲ။ သူအစားလည္းမမွားပဲနဲ႔ အေရးေပၚကိုေရာက္သြားတယ္ဆိုေတာ့ စဥ္းစား စရာပါပဲ။ ဒီလိုဗရုတ္သုတ္ခနဲဲ႔ပဲ အဲဒီညႀကီး ၿပီးဆုံးသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္လည္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔အတူသြား တဲ့သူငယ္ခ်င္းကို သြားေမးပါတယ္။ နင္ေရာ ညကဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူကၿပန္ေျပာပါတယ္ အိပ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာမွအရမ္းပဲ တဲ့။ နင္သိလားဒီမွာ ဗရုတ္သုတ္ခေတြျဖစ္သြားတယ္ေလဆိုေတာ့ သူကသိတယ္တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ကၽြန္မက ငါတို႔ေၾကာင့္လားမသိဘူးေနာ္ဆိုေတာ့သူက နင္ကလည္း ဘာဆိုင္လို႔လဲ တို႔ေတြေၾကာင့္ဆိုရင္တို႔ေတြကိုေျခာက္မွာေပါ့တဲ့၊ ဘုရားေတြဒီေလာက္ရွိခိုးေနၿပီး ဒါေတြကိုယုံရလား လို့ေတာင္ က်ြန္မကို အၿပစ္ေၿပာခ်င္ေသးတဲ့ေလသံနဲ့ၿပန္ေၿပာတာ။ သူေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္မတို႔ေၾကာင့္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ကိုပဲေျခာက္မွာေပါ့ေနာ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္ က်ြန္မတို႔ေတြေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးေပါ့လို့ ကိုယ့္စိတ္ကို ေၿဖသိမ့္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီ အေဆာင္မွာ ကၽြန္မတို႔သားအမိ ေတြ ၂ လၾကာခဲ့ပါတယ္။ ၂ လေနၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ (ေမေမ)က ကၽြန္မကိုေျပာလာပါေတာ့တယ္။ သမီး မွတ္မိလား သမီးအဲ့ဒီေန႔က ညေနဘက္ ႀကီးအျပင္ထြက္သြားတယ္ေလ...တဲ့။ အမဲေရာင္၀မ္းဆက္ႀကီး ၀တ္ၿပီးေတာ့တဲ့(ေၾသာ္...ေမ့လို႔ အဲ့ည ေနက ကၽြန္မအေပၚေအာက္ အမဲေရာင္ႀကီးနဲ႔ လမ္းသလားတဲ့ေန႔ေလ) ။ က်ြန္မက အေမ့ကို ဟုတ္တယ္ေလ ဆိုေတာ့ အဲ့ညက ဟိုညီမေလးကိုလည္း သရဲစီးတယ္ေလတဲ့၊ အင္းေလ ဟုတ္တယ္ေလ အေရွ႕ကအစ္မေတာင္ ေဆးရုံတက္ရေသးတယ္ေလလို႔ (ေမေမ)မေျပာခင္ ကၽြန္မ ကႀကိဳၿပီးေတာ့ေျပာထားလိုက္တယ္။ ေတာ္ၾကာ လိုရင္းမေရာက္မွာစိုးလို႔။ ဒီေတာ့မွအေမဆက္ေၿပာတာက အဲဒီညက ဟိုအစ္မ ေဆးရုံ မတက္ခင္ ေမေမတို႔ အခန္းကေန သမီးအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေကာင္မေလး ဆံပင္ေလးက ဂုတ္၀ဲေလးနဲ႔ တကိုယ္လုံး အနက္ေရာင္၀မ္းဆက္ေလးနဲ႔ထြက္သြားတာ(ေမေမ)ေတြ႔လိုက္တယ္...တဲ့။ ေမေမက သမီးထင္လို႔ သမီးမ်ား တေရးႏိုး ထသြားလားဆိုၿပီး သမီးကုတင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမီးက အိပ္ေနတယ္.....တဲ့(ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပဲ အိပ္ေဆးတန္ခိုးမ်ားနဲ႔ေပါ့) ၿပီးေတာ့ ညေနကသမီး ကအမဲေလး ၀တ္ထားေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ေတာ့ သမီးက ည၀တ္ အက်ႌအနီေရာင္အစဥ္းေလးနဲ႔ ဆိုမွ ထြက္သြားတာသမီး မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိလိုက္တယ္...တဲ့ (ေမေမ)လည္းေက်ာဘဲျမင္လိုက္တာ.....တဲ့။ သမီးေၾကာက္ေနမွာစိုးလို႔ အဲ့တုန္းက မေျပာျပတာတဲ့(အခန္းထဲကို ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္အခ်ိန္မေတာ္ၾကီး ေဘးအခန္းကလူေတြလည္း ခြင့္မေတာင္းပဲနဲ့ မဝင္တတ္မွန္းကို က်ြန္မတို့သားအမိ အသိဆံုးေပါ့).......။အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ြန္မကို မေၿပာၿပခဲ့တဲ့ အေမ့ကို ဘယ္လိုေက်းဇူးတင္လို့ တင္မွန္းေၿပာမၿပတတ္ေလာက္ေအာင္ပါပဲရွင္။သူေၿပာေနတဲ့အခ်ိန္အခိုက္အတန့္မွာေတာင္မွ က်ြန္မ ၾကက္သီးေတြထေနၿပီ။ ေမေမ့ေနရာမွာသာ က်ြန္မဆိုရင္ေတာ့လား ေဆးရံုေရာက္တဲ့သူက က်ြန္မၿဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက က်ြန္မ ဘာသာေရးကို ဖိဖိစီးစီးလုပ္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့လို ဘာသာတရားကို အေလးထားခဲ့လို့လည္းအေကာင္အထည္နဲ့ၿပတာကို မေတြ့ခဲ့ရ၊ မၾကံဳခဲ့ရတာလည္း ၿဖစ္မယ္လို့ထင္တာပါပဲရွင္။ ခုေနခါမ်ားဆိုရင္ေတာ့ ေၿပာမတတ္ဘူး။ အရင္တုန္းကေလာက္ ဘာသာေရးကို မလုပ္ၿဖစ္ေတာ့လို့ေလ။ မေၿပာစေကာင္း၊ မဆိုစေကာင္း ခုေနတုန္းဆိုရင္ေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ေတြ့ရလိမ့္မလားပဲ။ က်ြန္မတို့သားအမိဆံုၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ၿဖစ္စဥ္ကို အစကေန အဆံုးတိုင္ ဖတ္ရွဳေပးၾကသူေတြ အားလုံးကိုေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ရွင္ ။
