ကားတစီးေပးတဲ့ ဒုကၡ(ဇာတ္သိမ္း)
သူေၿပာတာကို ဘာသာၿပန္ရရင္ေတာ့ အခုဒီမွာရွိေနတာ သူတေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲနဲ့ သူ့အေဖနဲ့ သူ့သားေလးလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို့က ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဟြန္ဒါကားနဲ့ ဒီကို ပါလာၾကတာ။ သူတို့မကြယ္လြန္မီတုန္းက ရြာကိုအလည္ၿပန္ရင္းနဲ့ လမ္းမွာ ကားတိုက္မွဳၿဖစ္ၿပီး သူရယ္၊ သူ့သားေလးရယ္၊ သူ့အေဖရယ္ ကားေပၚမွာတင္ ဆံုးတယ္။ ကားေပၚမွာ အတူပါလာတဲ့ သူ့ေယာက်္ားကေတာ့ အခုေဆးရံုမွာရွိေနေသးတယ္။ သူတို့မွာ အခု စားစရာ၊ ေနစရာမရွိပဲ ဒီကားေပၚမွာ ေနေနၾကရတာေၾကာင့္မို့ ဒီကားေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္းကို ေလွ်ာက္လုိုက္ေနၾကရတယ္။ သူတို့ဒီဝပ္ေရွာ့ကိုေရာက္လာေတာ့ ဒီဝပ္ေရွာ့မွာ ဘာဘုရားမွ ကိုးကြယ္မထားလို့ သူတို့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို့၊ သြားလို့ရတာပါ....... တဲ့ ။ သူေၿပာမွပဲ ကိုထက္ပိုင္ ဝပ္ေရွာ့ထဲဆင္းရင္းက ေမးခဲ့တာကို ၿပန္သတိရတယ္။ သူက ထပ္ေၿပာေသးသဗ်။ ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူတို့အတြက္ သူတို့အတြက္ ေနစရာ၊စားစရာ စီစဥ္ေပးပါတဲ့။ ေက်းဇူးၿပန္ဆပ္ပါ့မယ္တဲ့။ အခု ဒီလူကို ဝင္ပူးၿပီး ေႏွာင့္ယွက္မိတာကလည္း အကူအညီေတာင္းခ်င္လို့ပါတဲ့။အရင္တုန္းကလည္း ဒီဝပ္ေရွာ့မွာေနတဲ့လူေတြကို အကူအညီေတာင္းဖို့ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ဒီကလူေတြအားလံုးက သူတို့ေၿခာက္လွန့္ေနတယ္လို့ ထင္ေနၾကတာေၾကာင့္ အခုလို ပူးကပ္ၿပီးအကူအညီေတာင္းမိတာကို ခြင့္လွြတ္ဖို့ ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့......။ သူေၿပာတာေတြကို ဘုန္းဘုန္းကို ဘာသာၿပန္ေပးလိုက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ဒကာမတို့အတြက္ ဦးဇင္းတို့ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားနဲ့ ၿပဳလုပ္ေပးရင္ေရာ ဒကာမတို့ လက္ခံႏိုင္ပါ့မလား လို့ မိန့္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ၿပတယ္ဗ်။ ဟြန့္... အကူအညီေတာင္းခ်င္ေပလို့သာပဲ။ သူအကူအညီေတာင္းတာက သြားက်ြတ္တဲ့လူလည္း က်ြတ္၊ က်ြန္ေတာ့္မွာလည္း ေၿခသလံုးမွာ သြားရာအကြင္းလိုက္ၾကီးက်န္လိုက်န္နဲ့။ ဘုန္းဘုန္းနဲ့ အၿပန္အလွန္ေၿပာခဲ့တာေတြအေၾကာင္း ၿပန္ဆက္ေၿပာရရင္ေတာ့ လာမယ့္ တနဂၤေႏြေန့မနက္ပိုင္းမွာ သူတို့မိသားစုအတြက္ရည္စူးၿပီး ကုသိုလ္ၿပဳအမွ်အတမ္းေပးေဝမယ္ဆိုရင္ သူတုိ့အတြက္ အဆင္ေၿပေနႏိုင္မလားလို့ ဘုန္းဘုန္းေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာၿပီး ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ့။ ဘုန္းဘုန္း က်ြန္ေတာ္တို့ဘက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ " ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ဒကာတို့၊ သူတို့အတြက္ ဒကာတို့ဘက္ကေရာ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္ရွိၾကရဲ့လား " လို့ ေမးတယ္။ လုပ္ခ်င္တာ၊ မလုပ္ခ်င္တာေတြ စဥ္းစားမေနအားပါဘူးဗ်ာ။ ဒီကိစၥေတြၿမန္ၿမန္ၿပီးေလ ေကာင္းေလမို့ အားလံုးက မတိုင္ပင္ထားပဲ တၿပိဳင္တည္းနဲ့ " တင္ပါ့ ဘုရား " ဆိုၿပီး ဝုိင္းေအာ္လိုက္ၾကတာ ဘုန္းဘုန္းေတာင္ တြန့္ကနဲၿဖစ္သြားတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ဆီက သေဘာတူုေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ဟို ေယာက်္ားေဘာ္ဒီနဲ့ မိန္းမလို ေတာ္ကီပစ္ေနတဲ့ ကံမဘက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ " ကိုင္း....ဒကာမ ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီေတာ့ ဒကာမတို့ဘက္ကလည္း ဒကာမတို့အတြက္ ရည္စူးကုသိုလ္ မၿပဳလုပ္ေပးရေသးခင္ အခ်ိန္စပ္ၾကားမွာ ဒီအိမ္ပရဝုဏ္အတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္ၾကသူေတြ စိတ္လက္မခ်မ္းသာၿဖစ္ေစမယ့္ ပူးကပ္၊ေႏွာင့္ယွက္၊ ေၿခာက္လွန့္တာမ်ိဳးေတြ လံုးဝမလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူးလို့ ဦးဇင္းကို ကတိေပးႏိုင္ပါ့မလား???? " လို့ ထပ္ေမးတယ္။ က်ြန္ေတာ္လည္း တထိတ္ထိတ္နဲ့ ဘာမ်ားၿပန္ေၿဖမွာပါလိမ့္လို့ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း ေခါင္းညိတ္ၿပတာၿမင္လိုက္ေတာ့မွ ဟင္းခနဲ သက္ၿပင္းခ်မိေတာ့တယ္။ " အခု ဒကာမၾကီး ပူးကပ္ဝင္ေရာက္ေနသူရဲ့ကိုယ္တြင္းကေန ၿပန္ထြက္ေပးဖို့ ဦးဇင္းေမတၱာရပ္ပါတယ္" လို့ ဘုန္းဘုန္းက ထပ္မိန့္ေတာ့ သူ့လည္ပင္းမွာစြပ္ေနတဲ့ ဘၾကီးဦးလွမင္းရဲ့ စိပ္ပုတီးကို လက္ညွိဳးနဲ့ ထိုးၿပေရာ။ အဲ့ဒါနဲ့ ဘုန္းဘုန္းက က်ြန္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ၿဖဳတ္ေပးလိုက္ပါဆုိတဲ့သေဘာနဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ့ သြားၿဖဳတ္ေပးလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္မယ့္သာ လုပ္ေနရတာ။ စိတ္ထဲကေတာ့ တထိတ္ထိတ္နဲ့ရယ္။ ေစာနတုန္းက ဆြမ္းၾကီးေလာင္းထားတာကိုမေက်နပ္လို့ က်ြန္ေတာ္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ့လည္ပင္းကစိပ္ပုတီးကိုၿပန္ၿဖဳတ္ေပးေနတုန္းမ်ား မွီရာလွမ္းကိုက္လိုက္ရင္ေတာ့ ဘဝဆံုးၿပီလို့ ေပါက္တီးေပါက္ရွာအေတြးနဲ့ စိုးတထိတ္ထိတ္ၿဖစ္ေနမိတာ။ က်ြန္ေတာ္လည္း စိပ္ပုတီးကိုၿဖဳတ္ေပးလို့ၿပီးတာနဲ့ တၿပိဳင္တည္း " ဟင္း" ဆိုတဲ့ သက္ၿပင္းခ်သံၾကီးထြက္လာၿပီးေတာ့ ေမာင္ကံမတေယာက္ အဲ့ဒီေနရာမွာတင္ အရုပ္ၾကိဳးၿပတ္ ေခြေခြေလးလဲသြားေတာ့တာပဲ။ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ့ ဘၾကီးဦးလွမင္းတို့ႏွစ္ေယာက္ ဒီေကာင့္ကို အတင္းလွဳပ္ႏိုးေတာ့လည္း မႏိုးဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚက ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကိုစြန့္ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို ေသာက္ေတာ္ေရနဲ့ ေတာက္လိုက္ေတာ့ တအင္းအင္း ညည္းသံထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မွံဳစံုမြွားနဲ့ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ သိုင္းကြက္နင္းၿပီး သူ့အိပ္ယာေပၚကို သြားတက္အိပ္ေနေရာ။ ကံမအေရးအတြက္ စိတ္ေအးရၿပီဆိုေတာ့မွ က်ြန္ေတာ္တို့လည္းဘုန္းဘုန္းဘက္ကို ၿပန္လွည့္ၿဖစ္ေတာ့တယ္။ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုင္ကပ္နာရီဆီကို မ်က္စိအေရာက္မွာ အခ်ိန္က ည(၁၂)နာရီေတာင္ခြဲေနမွကိုး။ ဘုန္းဘုန္းလည္း က်ိန္းခ်င္ေနေလာက္ၿပီမို့ ၿပန္လိုက္ပို့ဖို့ စီစဥ္ေပးရတယ္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ေၿခေထာက္မွာ ကိုက္ခံထားရတဲ့ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းကို လိုက္မပို့ေပးေတာ့ပဲနဲ့ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ့ဖိုးခြားကိုပဲ လိုက္ပို့ေပးဖို့ေၿပာရတယ္။ သရဲတေစၦဆိုရင္ အယံုအၾကည္မရွိပါဘူးဆိုတဲ့ မစၥတာေအာင္ၿငိမ္းတေယာက္ကေတာ့ ဘာအသံမွကိုထြက္မလာေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာတခုလံုးမွာလည္း ဖိုးခြားဗ်င္းထားလို့ ဖူးေယာင္ေနေရာ။ သူ့မ်က္ႏွာက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကိုေတြ့မွ ကံမကို က်ြန္ေတာ္တို့ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းထားတဲ့ကိစၥကို ၿပန္သတိရတယ္။ သန္သန္မာမာေယာက်္ားသားငါးေယာက္အားနဲ့ တက္ညီလက္ညီ သမတာကို ခံထားရတာဆိုေတာ့ ဒင္းတကိုယ္လံုးရစရာက်န္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ " ေဟ့လူေတြ ... ကံမကိုလည္း တခ်က္ၿပန္ၾကည့္ၾကပါဦးဟ။ ေတာ္ၾကာ အတြင္းေၾကၿပီး ေသသြားလို့ ဟိုသံုးေယာက္အတြက္ အလွဴမလုပ္ရပဲ ဒီေကာင့္အတြက္ ဆြမ္းသြပ္အလွဴလုပ္ေပးေနရဦးမယ္ " လို့ လွမ္းေဆာ္ၾသလိုက္မိတယ္။ က်ြန္ေတာ္ေၿပာေတာ့မွ က်န္တဲ့လူေတြလည္း ပိုးလိုးပက္လက္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကံမအနားကိုသြားၾကည့္ၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ အေကာင္းသား။ သစ္သားကုလားထိုင္တခုလံုးက်ိဳးတဲ့အထိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္အတြယ္ခံထားရတဲ့လူတေယာက္မွာ ဘာဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ တခုတေလမွ မေတြ့ရဘူးဗ်ာ။ ဒီေလာက္ ထိုးၾကိတ္၊ကန္ေက်ာက္ခံထားရတဲ့လူတေယာက္မွာ အနည္းဆံုးေတာ့ ပြန္းရာပဲ့ရာေလးတခုေလာက္ေတာ့ က်န္ေနသင့္တာေပါ့။ ဖိုးခြားတေယာက္တည္း လက္စြမ္းၿပထားတဲ့ ကိုေအာင္ၿငိမ္းေတာင္မွ မ်က္ႏွာမွ ေယာင္ကိုင္းေနေသးတာပဲ။ အဲ့ဒီတခ်က္လည္း အေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ ############################################ စက္တင္ဘာလ(၂)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန့မနက္မွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းနဲ့ ေၿပာထားဆိုထားၾကတဲ့အတိုင္း သူတို့သံုးေယာက္အတြက္ ရည္စူးၿပီးလုပ္တဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ တရားနာ၊ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေဝပြဲေလး အထေၿမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဟြန္ဒါကား က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ကို အရင္ဦးဆံုးစေရာက္တဲ့ညက အိမ္မွာညလာအိပ္ခဲ့တဲ့ ကိုထက္ပိုင္တို့လူစုလည္း က်ြန္ေတာ္တို့ဖုန္းနဲ့အေၾကာင္းၾကားၿပီး ဖိတ္ထားလို့ ေက်ာ္လင္းဟန္ တေယာက္ကလြဲလို့ က်န္တဲ့လူေတြအားလံုး လာၾကတယ္။ ဟိုေကာင္ညီညီကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္နာသြားတယ္မသိပါဘူး။ ကိုထက္ပိုင္တို့သူ့ကို ေခ်ာ့ေခၚလည္းမရ၊ ေခ်ာက္လို့မရပဲ ေပကပ္ၿပီးေတာ့ က်န္ေနခဲ့တာတဲ့။ ၾသဂုတ္လအတြက္ရတဲ့ က်ြန္ေတာ့္လခေလးလည္း အလွဴအတြက္ ထည့္သံုးရလို့ ၿမန္မာၿပည္ကို ေငြမလွြဲၿဖစ္လိုက္ဘူး။ အလွဴမနက္မွာ ဘုန္းဘုန္းကို က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးစုေပါင္းလို့ရတဲ့ေငြနဲ့ သကၤန္းသံုးစံု၊ ထီး(၃)လက္၊ သပိတ္(၁)လံုး၊ ဖိနပ္(၁)ရံ၊ ယပ္ေတာင္(၁)ေခ်ာင္းနဲ့ ဝတၳဳေငြမေလးရင္းဂစ္(၇၀၀)ေက်ာ္ လွဴလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဘုန္းဘုန္းကိုေန့ဆြမ္းကပ္ၿပီးေတာ့ တရားနာၾကတယ္ခင္ဗ်။ ဘုန္းဘုန္းေဟာတဲ့တရားကေတာ့ မေသခင္မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳၿပဳဖို့၊ ကုသို္လ္ၿပဳတဲ့ေနရာမွာလည္း ဒါနတခုတည္း၊ သီလတခုတည္းတင္မဟုတ္ေသးပဲ ဘာဝနာကိုလည္းတြဲဖက္ႏိုင္မွ ေသကာနီးဘဝကူးေကာင္းမယ္ဆိုတာကို အဓိကထားၿပီး ေဟာသြားတာ။ တရားနာၿပီးေတာ့ ေရစက္ခ်၊ အမွ်ေဝတဲ့အခ်ိ္န္မွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကံဳတာတခု ထပ္ေၿပာရဦးမယ္။ " အမွ်၊ အမွ်၊ အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့ " လို့ အမွ်ေဝခ်ိန္မွာ တံခါးေပါက္နားကရယ္၊ က်ြန္ေတာ္တို့ အေနာက္ဖက္နံရံကရယ္၊ မ်က္ႏွာက်က္အတြင္းထဲကရယ္ အိမ္ေၿမွာင္စုတ္ထိုးသံေတြတၿပိဳင္တည္းထြက္လာတာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို့သံုးေယာက္ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္သြားလို့ အသိေပးတာပဲၿဖစ္ပါေစလို့ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ မေရာက္ပဲနဲ့ အိမ္ထဲမွာပဲ တဝဲလည္လည္လုပ္ေနၾကလို့ ခဏခဏအလွဴလုပ္ရင္လည္း ရတဲ့လခ အိမ္ပို့ရတဲ့လို့ကို ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ပဲကို။ ေနာက္ေန့အလုပ္ၿပန္ဆင္းေတာ့ မနက္ေစာေစာစီးစီး က်ြန္ေတာ္တို့အလုပ္ရွင္သူေဌး ေရာက္လာတယ္။ သူမေန့က ညေနကတည္းက ႏိုင္ငံၿခားခရီးကေနၿပန္ေရာက္လာတာလို့ က်ြန္ေတာ္တို့ကိုေၿပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူခရီးသြားေနတုန္း အလုပ္မွာဘာေတြၿဖစ္ေသးလဲ လို့ ေမးေသးသဗ်။ က်ြန္ေတာ္တို့လည္း ဘာမွမၿဖစ္ဘူး။ ေအးေဆးပါပဲလို့ ၾကားေကာင္းေအာင္ေၿဖလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးေတာ္က က်ြန္ေတာ္တို့ကို မယံုသလိုအၾကည့္နဲၾကည့္ၿပီး ဟုတ္ရဲ့လားလို့ ထပ္ေမးၿဖစ္ေအာင္ ေမးလိုက္ပါေသးတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ကလည္း ဟုတ္ပါတယ္လို့ကို ေၿဖၿဖစ္ေအာင္ဝိုင္းေၿဖၾကရင္းနဲ့ ဘာလို့လဲလို့ ၿပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေမးၾကည့္တာပါ..... တဲ့။ အဲ့ဒီေန့ ေန့လည္မွာ က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ကို ေလာ္ရီကားတစီးေရာက္လာၿပီး တရုတ္နတ္စင္တခုရယ္၊ နတ္ရုပ္ေသးေသးတရုပ္ရယ္ လာပို့တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူေဌးမွာထားလို့တဲ့ဗ်။ ဘာသာေရးနဲ့ပတ္သက္လာရင္ ဘာမွ အယံုအၾကည္မရွိတဲ့က်ြန္ေတာ္တို့သူေဌး ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ေနေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့မွာ အထူးအဆန္းေတြကိုၿဖစ္လို့..။ အလုပ္ထဲ သူေဌးမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူေဌးရဲ့တူ၊ က်ြန္ေတာ္တို့ရဲ့ အထက္လူၾကီးလည္းၿဖစ္တဲ့ အက်ံဳး ေၿပာၿပလို့ သိရတာကေတာ့ သူေဌးႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းက က်ြန္ေတာ္တို့ဝပ္ေရွာ့ထဲကအေၿခအေနကို ကင္မရာေတြကေန ၾကည့္ရင္းက Hantu(ဟန္သူ) လို့ေခၚတဲ့ သရဲေတြ ဝပ္ေရွာ့ထဲမွာ ေတြ့လုိက္ရလို့ အခုခရီးကေန ၿပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေကာက္ကာငင္ကာ နတ္ကြန္းေတြ၊ နတ္ရုပ္ေတြမွာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါသတဲ့။ သူေတြ့လိုက္ရတာက က်ြန္ေတာ္တို့အလွဴမလုပ္ခင္မွာလား၊ အလွဴလုပ္ၿပီးေနာက္မွ ေတြ့တာလားဆိုတာကေတာ့ မေမးၾကည့္ၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ကေတာ့ အလွဴၿပီးခ်ိန္ကစလို့ မေလးရွားကေန ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လာခ်ိန္အထိတိုင္ေအာင္ ဘာဆိုဘာမွ ေၿခာက္တာလွန့္တာ မေတြ့ေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုးလည္း ဘဝေပးအေၿခအေနေတြအရ တေယာက္တေနရာစီ ေဝးကြာသြားခဲ့ရလို့ အရင္တုန္းကလို အတူမရွိႏိုင္ၾကေပမယ့္ အားလံုးရဲ့စိတ္မွာေတာ့ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ခ်ရပ္စ္ခရိုင္၊ Batu Sebelas အရပ္က ဝပ္ေရွာ့ေလးနဲ့ Honda CR-V ကားေလးတစီးရဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အၿမဲတမ္းေမ့မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ တသက္စာအမွတ္တရအေနနဲ့ ရွိေနမယ္ဆိုတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ.......။ "ကားတစီးေပးတဲ့ဒုကၡ" ဤေနရာတြင္ ၿပီးပါၿပီ။
(အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)
