" ေရွးထံုးကို ပယ္မိရာဝယ္ "
က်ြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေၿဖတဲ့ႏွစ္ (၂၀၀၄- ၂၀၀၅) ပညာသင္ႏွစ္မွာေပါ့။ က်ြန္ေတာ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ့နယ္မွာ အထက(၁)နဲ့ အထက(၂) ဆိုၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္းရွိတယ္ဗ်။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ အထက(၁)မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ။ခုေၿပာၿပမယ့္အေၾကာင္းအရာကို ခုႏွစ္နဲ့တြဲမွတ္မိတယ္ဆိုတာကလည္း ဆယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ ၾကံဳခဲ့တာမို့ပါ။ က်ြန္ေတာ္တို့မိသားစုက ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ့နယ္၊ စ,လံုး (၂) လမ္းထဲမွာ ေနၾကတယ္။ စလံုး (၂)လမ္းဆိုတာ စင္ကာပူကို အတိုေခါက္ ကင္ပြန္းတပ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ြန္ေတာ္တို့ဆီမွာက အကၡရာစဥ္နဲ့ လမ္းနာမည္ေတြ ေပးထားလို့ အခုလို ဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္ နာမည္ၿဖစ္ေနတာ။ က်ြန္ေတာ္တို့ေနတဲ့ေနရာက ေတာပိုင္းလို့မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ၿမိဳ့လယ္ပိုင္းေတာ့လည္း မက်ၿပန္ဘူး။ နည္းနည္း ဆင္ေၿခဖုန္းဆန္တယ္လို့ ေၿပာရင္ေတာ့ မွန္ေလမလားပဲ။ ေမြးကတည္းက အဲ့ဒီလမ္းမွာေနခဲ့တာ က်ြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေရာက္ခ်ိန္အထိ တေစၦသရဲနဲ့ပတ္သက္လို့ လမ္းထဲမွာ ဘာဘာညာညာ တခါမွ မၾကံဳ၊ မၾကားခဲ့ရဘူး။ ၾကံဳဆံုဖို့ ၿဖစ္လာၿပန္ေတာ့လည္း တလမ္းလံုး အုံးအံုးက်ြက္က်ြက္ ၿဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အၿဖစ္ကေတာ့ လမ္းထဲက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေဆးရံုတက္မီးဖြားရာကေန စခဲ့တာပါပဲ။ ၿဖစ္ပံုကေတာ့...........။ အဲ့ဒီ အမ်ိဳးသမီးက ေဆးရံုမွာမီးဖြားရင္းကေန ကေလးအသက္ပဲ ရလိုက္တယ္။ မိခင္အသက္ကိုေတာ့ ဆရာဝန္ေတြ စြန့္လြွတ္လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့နာေရးသတင္းကို သူ့မိသားစုဝင္ေတြကလြဲလို့ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲမွာေနတဲ့လူေတြ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မသိၾကေသးဘူး။ သူတို့မိသားစုအခ်င္းခ်င္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္သူရဲ့ က်န္ရစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အိမ္ၿပန္သယ္ဖို့ လုပ္ၾကတယ္ဗ်။ ဒီကိစၥေတြကလည္း ေနာက္ပိုင္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၿပႆနာေတြၾကံဳလာခ်ိန္မွာမွ ကာယကံရွင္မိသားစုေတြက ဝန္ခံလို့ သိၾကရတာ။ က်ြန္ေတာ္တို့ဆီမွာက ရပ္ရြာၿပင္ပမွာ အဖိတ္အစင္ၿဖစ္ရင္ အေလာင္းကို အရပ္ထဲ၊ လမ္းထဲ ၿပန္သယ္လာတာမ်ိဳးကို လက္သင့္မခံခ်င္ၾကဘူးေလ။ ရြာနာတယ္၊ လာဘ္တိတ္တယ္ဆိုၿပီး အယူအစြဲေတြရွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သူတို့မိသားစုေတြမွာလည္း ရပ္ရြာကို ထိခိုက္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးမရွိၾကေလာက္ေပမယ့္ သူ့အေၾကာင္းနဲ့သူမို့ အေလာင္းကို ၿပန္သယ္ဖို့ စီစဥ္ၾကပါေလေရာ။ ဆံုးတဲ့လူက ညေနခင္းေလာက္မွာ ဆံုးသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲက လူေတြကို အဲ့ဒီသတင္းကို လံုးဝမေပါက္ၾကားေအာင္ သူတို့က လွ်ိဳ့ဝွက္ထားတာ။ ညသန္းေခါင္ လူေၿခတိတ္ၿပီဆိုေတာ့မွ ကြယ္လြန္သူရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ဆိုက္ကားေပၚမွာတင္ၿပီး ေဆးရံုကေနဆင္းလာတဲ့ စတိုင္နဲ့ ၿပန္သယ္လာၾကတာ။ အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့မွ အမေလး အစ္မရဲ့ ၊ ညီမေလးရဲ့ အၿဖစ္ဆိုးလွခ်ည့္လား ဆိုၿပီး အိမ္မွာဆံုးသလိုပံုစံဖမ္းၿပီး ဝိုင္းငိုၾကေတာ့တာပဲဗ်ိဳ့။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲက လူေတြကေတာ့ ဘာဘာညာညာလည္း မေမး၊ မေတြးပဲ ကူညီစရာ ဝိုင္းကူညီရင္း အေလာင္းေၿမက်၊ အသုဘကိစၥေတြ ၿပီးခဲ့ေရာ ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီအိမ္က အသုဘ ရက္မလည္ခင္ကတည္းက က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲမွာ ခါတိုင္းနဲမတူတာတခု ၿဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ လမ္းထဲက ေခြးေတြ ညေနေစာင္း ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ့ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အူၾကေတာ့တာပဲ။ အူခ်က္ကလည္း ခါတိုင္းလို မဟုတ္ဘူး။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္နဲ့ အူတယ္။ ၿပီးရင္ တခုခုကို ေတြ့တဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ့ ထိုးေဟာင္ၾကတယ္။ ရက္မလည္ခင္အထိေတာ့ သူ့ကေလးကို အစြဲရွိေနလို့ လာတာပဲၿဖစ္မွာပါေလဆိုၿပီး အရပ္ထဲကလူေတြက နားလည္ေပးၾကပါေသးတယ္။ ရက္လည္ၿပီးေနာက္ေန့ေတြမွာလည္း ေခြးအူသံေတြကို သူတို့အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာတင္မဟုတ္ေတာ့ပဲ တလမ္းလံုးမွာ ဆက္တိုက္ၾကားေနရေတာ့ တခုခုေတာ့ အမွားအယြင္းရွိေနၿပီဆိုတာ သတိထားမိလာၾကေရာ။ သူတို့သတိထားမိလာတဲ့ အမွားအယြင္းကို ပိုၿပီးေသခ်ာသြားေစခဲ့တာကေတာ့ စပါးဒိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖေၾကာင့္ပါပဲ။ က်ြန္ေတာ့္အစ္မလတ္ရဲ့ ေယာက်္ား အလုပ္က စပါးအဝယ္ဒိုင္ဗ်။ သူ့အလုပ္က အၿမဲတမ္းနီးပါး အိမ္ၿပန္ေနာက္က်တတ္တယ္။ ၿပန္လာၿပီဆိုရင္္လည္း ဆရာသမားက တခြက္တဖလားေတာ့ ညတိုင္းနီးပါး ေမာ့လာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူစိတ္ေပ်ာက္ေအာင္ ေသာက္တာမ်ိဳးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေရခ်ိန္ကိုက္ၿပီး စက္ဘီးနင္းလို့ေကာင္းရံုေလာက္ပဲ ေသာက္လာတတ္တာ။ သူစီးတဲ့ စက္ဘီးက ဆိုက္ကားေတြမွာ တြဲတဲ့ ေမာင္ဗမာ ေယာက်္ားစီး စက္ဘီးပါ။ တညေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ သူလည္း အလုပ္ကေန ညအေတာ္ေမွာင္မွ စက္ဘီးေလးနင္းၿပီး အိမ္ၿပန္လာတယ္။ ခါတိုင္းညထက္ ထူးၿခားတာတခုကေတာ့ အဲ့ဒီေန့က ႏြားေပၚတဲ့ေနရာကေန ရလာတဲ့ အမဲသားအစိမ္းေတြကို ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္ထဲမွာထည့္ၿပီး စက္ဘီးလက္ကိုင္မွာ ခ်ိတ္ရင္း အိမ္ကို ၿပန္လာတာ။ ညည့္အခ်ိန္မေတာ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္အားကိုယ့္ကိုးစနစ္နဲ့ ထြန္းထားတဲ့ လမ္းမီးတိုင္ေတြရဲ့ အလင္းေရာင္ေလးရွိေနေတာ့ လမ္းေပၚမွာ အရမ္းေတာ့ မေမွာင္ေနပါဘူး။ သူစက္ဘီးနင္းလာရင္းနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ စလံုး (၂) လမ္းထိပ္က ကုကၠိဳပင္ၾကီးေအာက္ကိုေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒီကၠိဳပင္ၾကီးကလည္း က်ြန္ေတာ္တို့ ေယာက်္ားသံုးဖက္ေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ ေန့ခင္းေန့လည္ပိုင္းေတြေတာင္ တေယာက္တည္း အပင္ေအာက္က ၿဖတ္သြားတဲ့အခါက်ရင္ တေယာက္ေယာက္က အပင္ေပၚကေန ကိုယ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ ခုေတာ့ အဲ့အပင္ၾကီးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ထင္းဘဝကို ေၿပာင္းသြားၿပီ။ ကုကၠိဳပင္ေအာက္လည္း ေရာက္ေရာ သူ့စက္ဘီးကို အေနာက္ကေန ရုတ္တရက္ အားနဲ့ ေဆာင့္ဆြဲတာကို ခံလိုက္ရၿပီး စက္ဘီးေရာ၊ လူပါ ပစ္လဲက်သြားေတာ့တာပဲ။ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖရဲ့ အလုပ္က စပါးအဝယ္ဒိုင္အလုပ္ဆိုေတာ့ ေငြေတြကိုင္ၿပီး သြားလာေနရလို့ သူ့လံုၿခံဳေရးအတြက္ သြားေလရာ ေဆာင္သြားတတ္တဲ့ ဓါးေၿမွာင္တေခ်ာင္းရွိတယ္ဗ်။ စက္ဘီးေပၚကေန ေအာက္ကို ၿပဳတ္က်က်ခ်င္းပဲ သူ့ခါးၾကားထဲက ဓါးေၿမွာင္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး သူ့စက္ဘီးကို ေနာက္ကေနေဆာင့္ဆြဲတဲ့ေကာင္ကို ၿပန္သမဖို့အတြက္ ကုန္းထၿပီး လွည့္အၾကည့္မွာ သူၿမင္လိုက္ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖခမ်ာ က်ြတ္က်ေနတဲ့ သူ့ပုဆိုးေတာင္ ၿပန္ေကာက္ဝတ္မအားပဲ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ခ်ာခနဲ ေနေအာင္ က်ြန္ေတာ္တို့အိမ္ဖက္ကို လွည့္ေၿပးလာေတာ့တယ္။ သူၿမင္လိုက္ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းကေတာ့ သူ့စက္ဘီးလက္ကိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အမဲသားထည့္ထားတဲ့ ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္ၾကီးကို လူအေကာင္အထည္မၿမင္ရပဲ လက္တဖက္တည္းက ေလထဲကို ဆြဲေၿမွာက္သြားၿပီး ကုကၠိဳပင္ၾကီးဆီကို ေရြ့သြားတာ။ ေခြးေတြေဟာင္ခ်က္၊ အူခ်က္ဆိုတာလည္း တလမ္းလံုး ဝက္ဝက္ကို ကြဲေရာဗ်ိဳ့။ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖရဲ့ မရွဳမလွ ၿမင္ကြင္းကိုပဲ ေဟာင္တာလား ၊ တၿခားဘာကို ေဟာင္တယ္ဆိုတာေတာ့ သူတို့အခ်င္းခ်င္းကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖခမ်ာ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ဆီအတင္းေၿပးသြားၿပီး ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရတခြက္ ကပ်ာကသီစြန့္ၿပီး ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီးမွ သူၾကံဳလာတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ၿပန္ေၿပာၿပလို့ က်ြန္ေတာ္လည္း ခုလို ေၿပာၿပႏိုင္တာပါ။ ေရွြေယာက္ဖလည္း လန့္ဖ်ား ဖ်ားသြားလိုက္တာ တလေလာက္ေနမွ အဖ်ားေပ်ာက္ေတာ့တယ္။ က်ြန္ေတာ့္ေယာက္ဖရဲ့ သတင္းက တလမ္းလံုး ပ်ံ့သြားၿပီးကတည္းက ညေနေစာင္းၿပီဆိုတာနဲ့ လမ္းေပၚမွာ လူသြားလူလာ မရွိေတာ့ေလာက္တဲ့အထိကို ၿဖစ္ကုန္တယ္။ ေနပူပူမိုးရြာရြာ လမ္းတကာလွည့္ၿပီး သူမ်ားအတင္းတုတ္တတ္တဲ့ အေဒၚၾကီးေတြလည္း ညေနငါးနာရီမထိုးခင္ ကိုယ့္အိမ္ကို ၿမန္ၿမန္ေရာက္ေအာင္ၿပန္ၾကတယ္။ မိမႏိုင္၊ ဖမႏိုင္ ေမ်ာက္လက္မွိဳင္ခ်ရေလာက္ေအာင္ ေဆာ့တဲ့ လမ္းထဲက ေမ်ာက္လွြဲေက်ာ္ ကေလးေတြလည္း ခါတိုင္းလို ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္ထိ လမ္းေပၚမွာ မေဆာ့ရဲၾကေတာ့ဘူး။ ေၿပာရမယ္ဆိုရင္ ညေနေစာင္းတာနဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ေနတဲ့ စလံုး(၂)လမ္းၾကီးက တိတ္ဆိတ္ေၿခာက္ေသြ့သြားလိုက္တာမ်ား စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖို့ေတာင္ ေကာင္းလာတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ ေမွာင္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ လမ္းထဲက ေခြးေတြက ကုကၠိဳပင္ၾကီးဆီကေန စ ၿပီးေတာ့ ေခြးဆင့္ကမ္း အူလိုက္တာ လမ္းဆံုးတဲ့အထိ။ အဲ့လို တညလံုး အူသံေပးတာ မနက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက အာရံုတက္ တံုးေမာင္း (အံုးေမာင္း) ေခါက္ေတာ့မွပဲ အသံေတြ တိတ္သြားေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ့လူၾကီးေတြဆီကေန တိုးတိုးတိတ္တိတ္ၾကားရတာတခုရွိေသးတယ္။ တခ်ိဳ့ညေတြဆိုရင္ လမ္းေပၚမွာ မိန္းမအရိပ္တခုကို မပီမသနဲ့ ေတြ့ေတြ့ေနရတယ္တဲ့ဗ်။ အဲ့လိုအေၿခအေနေတြအတိုင္း ေရရွည္ဆက္သြားေနရင္ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုၿပီး လမ္းလူၾကီးေတြက တခုခုလုပ္ဖို့ စဥ္းစားၾကတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို့ ကြမ္းၿခံကုန္းနဲ့ ငါးမိုင္ေလာက္ကြာတဲ့ တရုတ္ကုန္းမွာ နာမည္ၾကီး အထက္လမ္းပေယာဂဆရာတေယာက္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲက လူၾကီးေတြ အဲဒီကိုသြားၿပီး လမ္းထဲမွာ ၾကံဳေနရတဲ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေတြကို သြားေၿပာၾကေရာ။ လမ္းထဲမွာ ဟိုေနရာလည္းပါ၊ သည္ေနရာလည္းပါတတ္တဲ့ ငပြၾကီး က်ြန္ေတာ္လည္း တရုတ္ကုန္းကိုလိုက္သြားတာေပါ့။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ပေယာဂဆရာကို အေၾကာင္းစံုေၿပာတဲ့အခါက်ေတာ့ လမ္းလူၾကီးေတြကို ဆရာေၿပာလိုက္တာက ..... လမ္းထဲကို အသုဘအေလာင္းတခုကို သြင္းလာတာရွိလိမ့္မယ္.. အဲ့ဒီအေလာင္းသယ္လာခ်ိန္မွာ ပရေလာကသားတေယာက္ကပ္ပါလာတာ.....တဲ့။ အဲ့ အမ်ိဳးသမီးက က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထိပ္က ကုကၠိဳပင္ၾကီးမွာ ေနေနတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ေၿပာတာရွိေသးတယ္။ အဲ့ဒီကပ္ပါလာတဲ့ ပရေလာကသားက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ပဲ ... တဲ့။ သူ့လက္မွာလည္း အႏွီးနဲ့ထုပ္ထားတဲ့ကေလးတေယာက္ပါေသးတယ္... ဆိုပဲ။ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ ေသထားတဲ့ ကေလးတေယာက္ကလည္း မက်ြတ္မလြတ္နဲ့ ရွိေနတယ္ လို့ ေသခ်ာတပ္အပ္ေၿပာတာဗ်။ အရပ္လူၾကီးေတြက ... မရွိပါဘူး.. ဆိုၿပီး ၿပန္ေၿပာေတာ့ ဆရာက .... သူေၿပာတာ မယံုရင္ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲမွာ မၾကာေသးခင္က ေနာက္ဆံုးအသုဘလုပ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ကို ေသခ်ာၿပန္သြားေမးၾကည့္လိုက္....ဆိုလို့ အသုဘအိမ္ရွင္ကိုပါ လူလွြတ္ၿပီးေတာ့ တရုတ္ကုန္းကို ဆင့္ေခၚလိုက္ရတယ္။ အသုဘအိမ္က လူေတြ ေရာက္လာေတာ့ ဆရာက.... မင္းတို့ လုပ္တာ မင္းတို့ အသိဆံုးပဲေနာ္. ကိုယ္လုပ္တဲ့ကိစၥေၾကာင့္ မင္းတို့လမ္းထဲမွာ ဘာေတြ ၿဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မင္းတို့လည္း သိမွာပဲ.... ကိုယ့္အၿပစ္ကို ဖံုးမထားခ်င္စမ္းနဲ့ ......ဆိုေတာ့မွ ဒုတိယစာပိုဒ္မွာ ေရးခဲ့ၿပီးသားၿဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်ြန္ေတာ္တို့အားလံုး သိလိုက္ၾကရတာ။ ပေယာဂဆရာက က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲက လူေတြအားလံုး အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း လုပ္ရမယ့္ အစီအစဥ္ေတြကို တခါတည္း ေၿပာၿပေပးလိုက္တယ္။ ညေန (၆) နာရီထိုးမွာ အိမ္တိုင္း ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း ၿပီး သံပံုးတီးရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သမၺဳေဒၶဂါထာေတာ္ကိုလည္း ရြတ္ၾကပါလို့ မွာလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဆက္မွာလိုက္တာ တခုရွိေနေသးတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ လမ္းထဲမွာ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့လူေတြ အထူးသၿဖင့္ေတာ့ ေလၿဖတ္ထားတဲ့ လူမမာေတြ ရွိေနရင္ အထူးဂရုစိုက္ေစာင့္ၾကည့္ပါတဲ့။ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲမွာ လူေတြ အဖိတ္အစင္ထပ္ၿဖစ္လိမ့္ဦးမယ္ သတိထားေနၾက ... လို့လည္း ေသခ်ာမွာလိုက္ေသးတယ္ဗ်။ လမ္းထဲကို အေလာင္းၿပန္သယ္တဲ့ကိစၥကိုေတာ့ ကာယကံရွင္မိသားစုက ဝန္ခံလိုက္လို့ ၿပႆနာတခုရွင္းသြားေပမယ့္ မရွင္းႏိုင္ေသးတဲ့ ကိစၥတခုေတာ့ က်န္ေနေသးတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ က်ြန္ေတာ္သိသေလာက္ကေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲမွာ ကေလးအေသအေပ်ာက္ရွိတယ္ဆိုတာ က်ြန္ေတာ္လံုးဝမၾကားမိေသးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ြန္ေတာ္က အဲ့ဒီပေယာဂဆရာကို ကေလးေသတာမရွိပါဘူးလို့ ဝင္ၿငင္းလိုက္မိပါေသး။ အဲ့ဒီဆရာကလည္း သူေၿပာတာဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာၿပန္စံုစမ္းၾကည့္လိုက္။ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သူေနတဲ့အိမ္ကို က်ြန္ေတာ္အပိုင္ယူလိုက္ဆိုၿပီးေတာ့ ၿပန္ေၿပာပါေလေရာ။ သူ့ဘက္ကလည္း တကယ့္ေသခ်ာေပါက္ေၿပာေနတာဆိုေတာ့ က်ြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထဲကေနၿပီး ေနႏွင့္ဦးေပါ့။ သူေၿပာတာမွားေနလို့ကေတာ့ လမ္းထဲကလူေတြကို ေခၚလာၿပီး သူ့အိမ္ကို အပိုင္သိမ္းၿပီး အရွက္ခြဲပစ္ဦးမယ္ လို့ က်ိန္းဝါးရင္းနဲ့ ကြမ္းၿခံကုန္းကို ၿပန္လာခဲ့ၾကပါေလေရာ။ အိမ္ၿပန္ေရာက္တာနဲ့ က်ြန္ေတာ့္မွာ မသာစစ္တမ္းေကာက္ယူေရးစီမံခ်က္ကို တကိုယ္ေတာ္ေရးဆြဲၿပီး လမ္းထဲက သိသမွ်အိမ္ေတြကို လိုက္ေမးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုအိမ္ေမးလည္း ကေလးေသထားတဲ့အိမ္မရွိ၊ သည္အိမ္ေမးလည္း ကေလးမသာမရွိဆိုတာေတြနဲ့ပဲ ေတြ့ေနေတာ့ ဒီတခ်ီေတာ့ က်ြန္ေတာ္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ အိမ္ပိုင္တလံုးရပဟဲ့လို့ စိတ္ထဲက ေတြးရင္းနဲ့ က်ြန္ေတာ့္အေဒၚအရင္းေခါက္ေခါက္ရဲ့ အိမ္ကိုေရာက္ေရာ။ သူတို့အိမ္ေရာက္လို့ အက်ိဳးအေၾကာင္းေၿပာရံုရွိေသးတယ္။ အေဒၚ့ရဲ့သား က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုဝမ္းကြဲဝင္ေၿပာလိုက္တဲ့ စကားသံကိုၾကားလိုက္ရမွ က်ြန္ေတာ္လည္း အဲ့ဒီပေယာဂဆရာကို အထင္မေသးရဲေတာ့ဘူး။ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုေၿပာလိုက္တာက သူ့မိန္းမ မီးဖြားေတာ့ကေလးက အဖတ္မတင္လို့ ညတြင္းခ်င္း သၿဂိၤဳဟ္လိုက္ၾကတာ ဘာမွေတာင္ မၾကာေသးဘူးတဲ့ဗ်ိဳ့။ ပေယာဂဆရာေၿပာလိုက္တာေတြက အမွန္ေတြခ်ည္းပဲလို့ တထစ္ခ် မယံုၾကည္ေသးေပမယ့္ ယံုၾကည္ရေလာက္တဲ့ ၿဖစ္ရပ္ေတြက လမ္းထဲမွာ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ၿဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာမွာလိုက္တဲ့အတိုင္းပဲ ညေနေစာင္းမွာ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္း မီးတိုင္ထြန္း၊ သံပံုးတီး ၊ သမၺဳေဒၶရြတ္လိုက္ၾကလို့ ခါတိုင္းလို ေခြးေတြညလံုးေပါက္ အူတဲ့အသံေတြကို မၾကားရေတာ့ေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လမ္းထဲက ေလၿဖတ္ထားတဲ့ လူမမာတေယာက္ ဆံုးသြားေတာ့တာပဲ။ အဲ့ဒီလူၿပီးေတာ့ ေနာက္တရက္လည္း ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးသြားၿပန္တယ္။ အဲ့ဒီဒုတိယအိမ္က အသုဘ ရက္မလည္ေသးခင္မွာပဲ ေနာက္တအိမ္မွာ ေနာက္တေယာက္ ထပ္ဆံုးသြားၿပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ့ လမ္းထဲမွာ မသာအိမ္ေတြ တအိမ္ၿပီးတအိမ္တိုးပြားလာလိုက္တာ တခ်ိဳ့ဆို က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းထဲမွာ မေနရဲၾကေတာ့လို့ အိမ္လံုးက်ြတ္တၿခားေနရာမွာ သြားေနကုန္တဲ့ အေၿခဆိုက္ကုန္ပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားကု ကုတဲ့နည္းကိုပဲ သံုးၾကရေတာ့တယ္။ လမ္းထဲကို ဘုန္းၾကီးေတြပင့္ ပရိတ္တရားနာ၊ အမွ်ေဝ၊ ေရစက္ခ်၊ အသံမစဲပဌာန္းပြဲေတြပါ လုပ္ၾကေတာ့မွပဲ က်ြန္ေတာ္တို့လမ္းလည္း အရင္အေၿခအေနအတိုင္း ပံုမွန္ၿပန္ၿဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အရာရာအရင္လို ၿပန္ၿဖစ္သြားခဲ့ေပမယ့္ အေၿပာင္းအလဲၾကီး ေၿပာင္းလဲသြားခဲ့တာ တခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ကုကၠိဳပင္ေအာက္ကေန ပုဆိုးမပါ ေအာက္ပိုင္းဗလာနဲ့ တကိုယ္ေတာ္မာရသြန္ပြဲကို ဆင္ႏြဲွခဲ့ရွာတဲ့ က်ြန္ေတာ့္ေရွြေယာက္ဖၾကီး အရက္ကို ရာသက္ပန္ စြန့္လြွတ္သြားၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါေၾကာင္း။ [ စိတ္ကူးယဥ္ေရးသားၿခင္းဟု မွတ္ထင္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ေမးၿမန္းလိုပါက ကာယကံရွင္မ်ား၏ အမည္နာမမ်ားကို မခ်ြင္းမခ်န္ေဖာ္ၿပေပးၿပီး ဆက္သြယ္ေမးၿမန္းႏိုင္ရန္အတြက္ပါ ကူညီေပးႏိုင္ပါသည္။ ] ေရွးထံုးလည္းမပယ္၊ ေစ်းသံုးလည္း မၾကြယ္ခ်င္ေတာ့သူ (အက္ဒမင္-ရြာေတာ္ရွင္)
