က်ြန္ေတာ္တို့ေက်းလက္ ေတာရြာေတြမွာ.... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတို႔၊ အိမ္တို႔ဆိုတာ ေယာက်ာ္း တစ္ဖက္စာ ကြ်န္းတိုင္ႀကီးေတြနဲ့ ေဆာက္လုပ္ ထားၾကတာ မ်ားတယ္.... အိမ္သစ္ ေဆာက္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြက အျခားအရပ္က အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းကို ဝယ္ၿပီး အိမ္ေဆာက္ၾကတာ...တကူးတက ေတာတက္(ေတာထဲသြားတာကို က်ြန္ေတာ္တို့ အရပ္မွာ ေခၚတဲ့အေခၚ)မေနေတာ့ဘူးရယ္...။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေညာင္စာေရး ႐ြာမွာ ဒီဘက္ေခတ္ထိ အဲ့ဂလို အိမ္ေဟာင္းဝယ္ၿပီး ေဆာက္ၾက တုန္းပဲ... အိမ္ေဟာင္းကို ျပန္ေဆာက္တာဆိုေတာ့ .. ဘယ္ကေနဘယ္လို သိၿပီး ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ေတာေခါင္း ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကုိ မ်ားမ်ားမေပးရသလို၊ အဖမ္းအဆီးလည္း မခံရဘူး....။အိမ္ဝယ္ၾကၿပီဆိုရင္ ..အဓိက ဦးစားေပးဝယ္ၾကတာက ကြ်န္းတိုင္ႀကီးေတြကို.. ဝယ္ၾကတာ..။ က်ြန္ေတာ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားလုပ္ခဲ့တဲ့ ေ႐ႊမဥၨဴေက်ာင္း ဓမၼာ႐ံုႀကီးေဆာက္တုန္းကမ်ားဆို ကြ်န္းတိုင္ႀကီးေတြက ေပ(၅၀)ထိ ရွည္လို့ လွည္းၿမီးတို ႏွစ္စီးေ႐ွးေနာက္ဆက္ တိုင္ေတြကို တိုက္ရတာ...၊ဆရာေတာ္ႀကီးဦးမဥၨဴက တိုင္အဆက္မလိုခ်င္လို့ တေျဖာင့္တည္းအဆက္မ႐ွိ ကြ်န္းတိုင္ႀကီးေတြနဲ့ ေဆာက္လုပ္ေပး ရတာေတြ ကို လူႀကီးေတြ ေျပာျပတာၾကားဖူးတယ္။ အဲ့ ဓမၼာ႐ံုႀကီး ႏွစ္ေပါင္း(၅၀)ေက်ာ္ တဲ့ထိတိုင္ က်ြန္ေတာ္တို့ ေညာင္စာေရး႐ြာ၊ေရႊမဥၨဴေက်ာင္းမွာရွိေနေသးတယ္..။ တျခား႐ြာက အိမ္ကိုအိမ္ေပၚ(အိမ္ဖ်က္)ၿပီးၿပီ ဆိုတာနဲ့ ႐ြာထဲမွာ လွည္း႐ွိတဲ့သူေတြက လူ ႏြား လွည္း၊လွည္း၊ႏြားမ႐ွိတဲ့သူေတြက်ေတာ့.. လူလြတ္ သန္မာသူေယာက်ာ္းမွန္သမွ် အိမ္တိုက္ လိုက္ၾကရတာ... အခေပးစရာမလို၊ (ဖရီး..ဆိုမွ တကယ့္ဖရီး...)အိမ္႐ွင္က ျပန္လာၾကရင္ စားဖို႔၊ ေသာက္တတ္ သူမ်ားအတြက္ ဧည့္ခံဖို႔ စီမံခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ေစာင့္ေနေပေတာ့...။႐ြာက အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ဝိုင္းဝန္းကူညီ ခ်က္ျပဳတ္ေပးၾကရတာ...အလွဴႀကီးတစ္လွဴလိုပါဘဲ တေပ်ာ္တပါးၾကီး..။ မနက္ဖက္ “ဘယ္သူ႔အိမ္ အိမ္တိုက္ ႐ွိတယ္” ဆိုရင္္ က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကၿပီ....။ေပ်ာ္တာကလည္း အေၾကာင္းကဒီလို...အဲ့အိမ္က မနက္ဖန္ဆို္ ဆြမ္း၊ဆြမ္းဟင္းေတြ မ်ားမ်ားႏွဲ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေလာင္းေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကိဳခန့္မွန္းလို့ ရေနၿပီေလ..အဟီး...။ တစ္႐ြာတည္းသားေတြဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔လွည္းနဲ့ အိမ္တိုင္ တိုက္မယ္...ဘယ္သူလွည္းနဲ့ အခ်င္ရနယ္ဒိုင္းမွ်ားစတာေတြ တင္မယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား၊လွည္းအေျခအေနကို သိၾကၿပီးသား .. “ ဘယ္သူ႔အိမ္အတြက္ ဘယ့္ေန႔ ဘယ္သူေတြ အိမ္တိုင္တိုက္ လိုက္ၾကရမယ္ေဟ့” လို့..ရြာမွာ ဩဇာေညာင္းသူက ေဆာ္ ေအာ္လိုက္တာႏွဲ့ လိုက္ၾက ရမယ့္သူမ်ား ကိုယ့္အိမ္က လွည္းကို ကတ္အိမ္ခ်ထား၊အိမ္တိုင္တိုက္ဖို့ ္ တုတ္ႀကိဳး႐ွာထားရတယ္..။တစ္လွည္းဆီမွာ လွည္းေမာင္းတဲ့သူႏွဲ့ အကူ ႏွစ္ေယာက္ႏွံဳး လိုက္ၾကရတယ္..။ အိမ္တိုင္ တိုက္ၾကရမယ့္႐ြာ အကြာအေဝးကို ခ်ိန္ၿပီး အျပန္မွာ လူေရာႏြားေတြပါ ေနပူ မမိေအာင္ ႐ြာကေန ေစာေစာ ထြက္ၾကရတယ္...အိမ္တိုင္တိုက္ လွည္းေတြ ျပန္လာႀကၿပီ ဆိုမွျဖင့္ လွည္းတန္းႀကီးကို ဟိုး....အေဝးၾကီးကတည္း လွမ္းျမင္ေနရတတ္တယ္...။ တစ္ေန့ေတာ့...ခါတိုင္းလို ..အိမ္တိုက္ရွိလို့ ...လွည္းတန္းၾကီးနဲ့ အိမ္တိုက္သြားၾကၿပီး..ညေနေစာင္း ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္ေလာက္မွာ...ကိုယ့္ရြာကို ၿပန္လာၾကပါေရာ..။႐ြာကလူေတြကလည္း ႐ြာျပင္ထြက္ေျမွာ္ေနတဲ့လူေတြလည္း ေမွ်ာ္လို့ရယ္..။လွည္းေပၚမွာ အိမ္တိုင္ကို ႏွစ္ေယာက္ခြထိုင္ၿပီး ေ႐ွးကလူက ႏြားေမာင္း၊ ေနာက္က လူက အခ်င္းခ်င္း ေ႐ွ႔လွည္းေနာက္လွည္း ၾကားေအာင္ ေနာက္လိုက္ ေၿပာင္လိုက္ ေအာ္လိုက္ ဟစ္လိုက္ စလိုက္နဲ့..။ အဲလို လွည္းေတြေမာင္းလာၾကတုန္း စိန္ကေလး႐ြာအလြန္ နဲနဲျမင့္ေမာက္တဲ့ လယ္ကန္သင္းအဆင္းလည္းေရာက္ေရာ.. လွည္းတစ္စီး ေမွာက္ သြားပါေလေရာ။ လွည္းေပၚက လူႏွစ္ေယာက္လည္း ေအာက္ကို လြင့္စင္ၾကကုန္တာေပါ့...ႏြားလွည္းမွာ ကားေတြလို ခါးပတ္ပတ္လို့မွမရတာ..။ ႏြားမျဖဳတ္ၾကဘဲ လွည္းေတြ ခဏရပ္ၿပီး ေမွာက္တဲ့လွည္းကို ဝိုင္းၾက ကူၾက ထူၾကၿပီး- “လွည္းေပၚက လူႏွစ္ေယာက္.. ဘာျဖစ္သြားၾကေသးလဲ” လို့ ဝိုင္းေမးျမန္းၾကေတာ့ တစ္ေယာက္က ေတာ့ “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ကြာ၊ ေခါင္းေတာ့နဲနဲ ျပားသြားတယ္”ဆိုပီးေတာ့ ျပားေနတဲ့ သူ႔ေခါင္းကို ပြတ္ျပၿပီး ႐ြာေရာက္ျပန္ခဲ့ၾကေရာ။ေခါင္းျပားသြားတဲ့ လူက မယားနဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ထန္းတက္ၿပီးလုပ္ကိုင္ ေကြ်း ေမြးေနတဲ့သူဗ်..။ေခါင္းၿပားေပမယ့္ အသက္အႏၱရာယ္မရွိေတာ့လည္း အားလံုးက ေအးေဆးေပါ့..။ေနာက္တေယာက္ေတာ့ ..ခါးမ်က္သြားလို့ အိပ္ယာထဲ ႏွစ္ပတ္ေလာက္လဲသြားတယ္။ ဇာတ္လမ္းက အဲ့မွာ စလာတာ...။ ဒါေပမယ့္ ..ဘယ္သူမွ မသိေသးဘူးေနာ္...တရြာလံုးရွိသမွ်လူေတြမသိၾကတာ..။ အဲ့ဒီတိုက္လာတဲ့ သစ္ေတြနဲ့ ေဆာက္တဲ့အိမ္ေတာင္မွ အိမ္ေဆာက္ၿပီးလို႔ ေနာက္(၃)ႏွစ္ေလာက္လည္း ၾကာေရာ က်ြန္ေတာ္တို့႐ြာကို ေဆးဆရာ တစ္ေယာက္ေရာက္ လာပါေလေရာ..။ေဆးဆရာဆိုေပမယ့္ သူက ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ပေယာဂေတြ ဘာေတြလည္း ကုတတ္တယ္လို့ နာမည္ၾကီးတယ္..။ အဲ့ဒီ ေဆးဆရာက ကိုေခါင္းၿပား ထန္းတက္ေနတဲ့ ထန္းပင္ေအာက္အေရာက္ အေပၚကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး “ ဟ ေမာင္ဖုတ္က ခုထိ အသက္႐ွင္ ေနလို႔ပါလားဟ”လို့လည္း ေျပာလိုက္ေရာ အရုိးေတြ ေအာက္ကုိ ျပဳတ္ၾကၿပီး ထန္းပင္ေပၚကလူ ေပ်ာက္သြားပါေလေရာ... အိမ္က ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ေန့ခင္းတုန္းက ေဆာ့ေနတုန္းက အေကာင္းၾကီးကေန ခ်က္ခ်င္း ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္ ေသကုန္ၾကပါေလေရာ...။အဲ့ဒီက်ေတာ့မွ တရြာလံုး က်ြက္က်ြက္ကို ညံကုန္ၾကပါေလေရာ... ရြာထဲမွာ သံုးႏွစ္သံုးမိုး စားစားေသာက္ေသာက္ေနလာတာ... ကိုယ့္ရြာသား ဘာၿဖစ္ေနမွန္းလည္း မသိၾကဘူးကိုး....။ အဲ့ဂလို အဲ့ဂလို ၿဖစ္တာ ေတြ့ၾကၿမင္ၾကေတာ့မွ... ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေၿပးၿပီး ပရိတ္ေရ၊ ပရိတ္ခ်ည္၊ ပရိတ္သဲေတြ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီကေန အလွဴခံၿပီး ၿခံထဲ၊ အိမ္ေပၚ၊ ႏြား၊လွည္း၊ ခေလးေတြမွာ ခ်ည္ၾက...ပရိတ္သဲေတြ ရြာလမ္းမွာ ၾကဲၾကရ....ရြာေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေတြ ရြာထဲမွာလွည့္ၿပီး ပရိတ္ရြတ္ေပးရနဲ့...အုန္းအုန္းထကုန္ၾကေတာ့တာ..။သူ့မိန္းမခမ်ာလည္း မ်က္ႏွာက ဇီးေစ့သာသာေလာက္လို့ပဲ ေၿပာရေတာ့မယ္... မၿဖစ္ေနရိုးလားေလ... ဒီကိုေခါင္းၿပားနဲ့ သံုးႏွစ္လံုးလံုး တအိမ္တည္း တူတူေနလာၿပီးေတာ့ ခု သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနတာဆိုေတာ့ အေနရခက္ၿပီေပါ့.....(သူလည္း တရားရိပ္သာတခုမွာ သီလရွင္ဘဝနဲ့ အရိုးထုတ္သြားေလရဲ့.... ကိုေခါင္းၿပားလို အရိုးစုၿဖစ္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဖူးေနာ္...။) တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္သပဆိုရင္ အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္) ေမးၾကည့္ၾက ...။အဲ့ဒီဘုန္းဘုန္းက က်ြန္ေတာ္တို့ ရြာသားေလ..။ Credit to-One of Admin (သရဲ အေၾကာင္းေျပာၾကမယ္)
