" သံေယာဇဥ္လက္က်န္ "
ကြ်န္မတို့ရဲ့ရြာေလးကေန
အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ တၿခားရြာကို ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ မဆံုရတာႀကာၿပီၿဖစ္တဲ့
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာေန့ရက္ေလးေတြ ၿဖတ္သန္းေနရင္း
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ သတင္းဆိုးႀကီးတခု
ကြ်န္မဆီကိုေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ေနမေကာင္းပဲ အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ့ ကြ်န္မသိပ္ခ်စ္ရေသာ ဖြားဖြား လူႀကီးေရာဂါနဲ့ဆံုးၿပီတဲ့ေလ။
ကြ်န္မတို့ရြာရဲ့ ဓေလ့ထံုးစံအရ ခုေသ ခုခ်က္ခ်င္း အသုဘခ်ပါတယ္။ မေသခင္ကတည္းက ေမ်ာေနၿပီဆိုတာနဲ့ ( ေသဖို့ရာႏႈန္း ) မ်ားၿပီလို့
အားလံုးသတ္မွတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေလာင္းအတြက္ ေၿမကြ်င္းႀကိဳတူးထားတက္ႀကတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆံုးၿပီဆိုတာသိသိခ်င္း ကြ်န္မ လိုင္းကားစီးၿပီး ရြာကိုၿပန္လာခဲ့တယ္။ အပူလံုးႀကီးၿပီး ၀မ္းနည္းေနတဲ့ကြ်န္မ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ ရြာၿပင္သခ်ိဳင္းကေနမွ ရြာထဲကိုၿဖတ္ၿပန္ရတာ
ထံုးစံေပမယ့္ ေလာေလာလတ္လတ္ဂူသြင္းနာမည္ထိုးထားတဲ့ အဖြားရဲ့အုတ္ဂူဆီကိုပဲ ကြ်န္မအေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဆဲြဆဲြငင္ငင္ အူလိုက္တဲ့ ေခြးေတြရဲ့အူသံေတြလည္းကြ်န္မ မေႀကာက္ပါဘူး။ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီးအားကိုးနဲ့ အဖြားရဲ့ ဂူေဘးနားမွာ ကြ်န္မငိုပဲြအ၀ဆင္ၿပီးေတာ့ ထံုးစအရ ဂူနားတ၀ိုက္က ေၿမႀကီးလက္တဆုပ္ကို သယ္ယူလာရင္း အိမ္အၿပန္ရြာအ၀င္လမ္းကို ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီးလာခဲ့ပါတယ္။
ဖြားဖြားကိုလည္း ေသသည္ဟုမသတ္မွတ္ႏုိင္ေသးပဲ လူတေယာက္ေဘးကပါလာသလို ကြ်န္မ စကားတတြတ္တြတ္ေၿပာၿပီး အိမ္ကိုၿပန္လာခဲ့ပါတယ္ရွင္။
တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္တဆုပ္စာ ေၿမႀကီးကို ၿခံအၿပင္ဘက္မွာ က်ဲခ်ခဲ့ရမွာကို ဘယ္လိုမွ အဖြားေနာက္ဆံုးအသက္မမွီလုိက္လို့ ထူးၿခာလုိထူးၿခား ကြ်န္မ ၿခံ၀င္းထဲမွာက်ဲပလိုက္ပါတယ္။ နာေရးရွိတဲ့အိမ္တို့ရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း လူစည္ကားေနတာေပါ့ေလ ကြ်န္မတို့အိမ္ေလးက၊
အိပ္တဲ့အခ်ိန္အေရာက္မွာ ကြ်န္မခရီးလည္းပန္းလာလို့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ရတယ္။ အိပ္ၿပီးသိပ္မႀကာပါဘူးရွင္ အတူအိပ္ေနႀကၿဖစ္တဲ့ ဖြားေနရာေဘးက သႀကားထည့္တဲ့ဗူးက ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ့ ဘယ္သူမွ မထိ မကိုင္ပဲ ကို သိသိသာသာ အသံေပးလႈပ္ရွားေတာ့တာပဲ။
သႀကားဗူးကိုအသံလည္းေပးၿပီးေရာ အဖြားက ကြ်န္မၿခင္ေထာင္ေၿခရင္းကို မၿပီး ေအးစက္တဲ့လက္တစံုနဲ့ ေၿခေထာက္ကိုဆဲြေတာ့တာပါပဲ။
ဘယ္ေလာက္မေႀကာက္ဘူးေၿပာေၿပာ ကြ်န္မလန့္သြားပါတယ္၊ ဖြားရယ္ သမီးကိုလန့္ေအာင္မလုပ္ပါနဲ့ဆိုၿပီး တုန္တုန္ရင္ရင္ေၿပာရေတာ့တာပဲ။
ေၿပာကာမွ ၿခင္ေထာင္ကိုပတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္မလည္း အေႀကာက္ႀကီးေႀကာက္ၿပီး ရသမွ် ဘုရားစာရြတ္ၿပီး ဖြားရယ္ ဘ၀လည္းၿခားၿပီ၊ ဖြားလြတ္ရာကြ်တ္ရာမွာေနပါေတာ့၊ ခုေလာက္ၿပရင္ပဲ ဖြားသမီးေနာက္လိုက္လာတာကိုသိပါၿပီ။ သမီးေႀကာက္လုိ့ပါလို့လည္းေၿပာလုိက္ေရာ ေဘးနားကၿပတင္းေပါက္ကေန၀ုန္းခနဲ အရိပ္မဲႀကီးၿခံထဲကိုခုန္ဆင္းသြားတာပါပဲ။
ကြ်န္မေလ ေႀကာက္လည္းေႀကာက္ ၀မ္းနည္းလည္း၀မ္းနည္းနဲ့ ထိုင္ငိုေနလိုက္ၿပီး အိပ္လို့လည္းမရေတာ့တာနဲ့ ၿခင္ေထာင္အၿပင္ထြက္လိုက္တာမွာပဲ ကြ်န္မေရွ့တည့္တည့္မွာ အလြန္တရာ ႀကီးမားေသာ အမ်ိဳးအမည္တပ္ၿပလို့ မတက္ေသာ၊ သတၲ၀ါ မဲမဲႀကီးက အၿပင္ကလင္းထိန္ေနတဲ့ မီးေရာင္အားကိုးေရွ့မွာ သူ့မ်က္လံုးႀကီးကို အဆမတန္ၿပဴးၿပပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မေလ ေႀကာက္လြန္းလို့ အသံလည္းမထြက္ႏုိင္ မ်က္လံုးၿပီးေတာ့ သူ့နားရြက္တဖက္က အေတာ့္ကိုအရွည္ႀကီးရွည္ၿပၿပန္ပါတယ္။ အဲ့မွာတင္ ကြ်န္မ အသံကို မရရေအာင္ညွစ္ထုတ္ေအာ္ရေတာ့တယ္။
ကြ်န္မ သခ်ိဳင္းကေၿမသယ္လာတုန္းက ဘာေကာင္ေတြပါလာသလည္း ကြ်န္မအေႀကာက္ႀကီးေႀကာက္ေနၿပီ။ မရရေအာင္ အသံကုန္ညွစ္ထုတ္ေအာ္လည္းေအာ္ အခန္းထဲကေနအၿပင္ကို ရွိသမွ်အားနဲ့ ေၿပးထြက္ၿပီး ငိုယိုၿပီး လူႀကီးေတြကိုေၿပာၿပရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မ ဘာေတြလုပ္လာတယ္ဆိုတာကို၊ ဒီေတာ့မွ လူႀကီးေတြက အၿပစ္လည္းတင္ ရွိသမွ် ဘုရားဆင္းတုေတာ္၊ ပရိတ္ေရေတြ ေသာက္ေတာ္ေရေတြနဲ့ ၿခံထဲကြ်န္မ ေၿမႀကီးက်ဲခဲ့တဲ့ေနရာမွာ လုိက္ပက္ၿဖန္းရေတာ့တယ္။
ကြ်န္မအဖြားကိုေခၚလာတာ အဖြားအၿပင္ တၿခား သရဲအႀကီးစားတေကာင္ပါ ပါလာပံုရပါတယ္။ ကြ်န္မ အခန္းထဲလည္း မအိပ္ရဲေတာ့ပဲ လူအမ်ားစုနဲ့ပဲ အထိတ္ထိတ္အလန့္လန့္နဲ့အိပ္ရပါတယ္ ရက္လည္မၿပီးမခ်င္း၊ အဖြားကေတာ့ ဘာအသံမွထပ္မႀကားရေတာ့သလို၊ မဲမဲအေကာင္ႀကီးကိုလည္း ထပ္မၿမင္ေတာ့ပါဘူး။ မၿမင္ရတဲ့ေလာကဆီက သူေတြကို ကြ်န္မ လုပ္ရပ္က လာပါလာပါ ဖိတ္ေခၚခဲ့သလိုၿဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
အဖြားကိုသတိရေသာ္လည္းပဲ ေမတၱာပို့ အမွ်ေ၀ေပးတာမ်ဳိးပဲ ထပ္လုပ္ၿဖစ္ၿပီး၊ လာပါ ေနပါ အရိပ္ၿပပါလုိ့ ကြ်န္မ လံုး၀လံုး၀ ထပ္မေၿပာေတာ့ပါ။ ၿခံကိုလည္းအေသအခ်ာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ့ ရြတ္ဖတ္ၿပီး အေသအခ်ာၿပန္သန့္ရွင္းလိုက္ရပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ လက္တဆုပ္စာ သဲေလးေႀကာင့္ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေလးတခုပါ။
( အိမ္နီးၿခင္းအန္တီႀကီးတဦး သူ့ဖြားဖြားေသဆံုးတုန္းကအေႀကာင္းေလးေၿပာၿပလုိ့ ခံစားေရဖဲြ ့ပါသည္၊ ရပ္ရြာကိုေတာ့ မထည့္ေတာ့ပါ )
ေက်းဇုူးအမ်ားႀကီးတင္ပါသည္။
သိုက္နန္းရွင္
ကြ်န္မဆီကိုေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ေနမေကာင္းပဲ အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ့ ကြ်န္မသိပ္ခ်စ္ရေသာ ဖြားဖြား လူႀကီးေရာဂါနဲ့ဆံုးၿပီတဲ့ေလ။
ကြ်န္မတို့ရြာရဲ့ ဓေလ့ထံုးစံအရ ခုေသ ခုခ်က္ခ်င္း အသုဘခ်ပါတယ္။ မေသခင္ကတည္းက ေမ်ာေနၿပီဆိုတာနဲ့ ( ေသဖို့ရာႏႈန္း ) မ်ားၿပီလို့
အားလံုးသတ္မွတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေလာင္းအတြက္ ေၿမကြ်င္းႀကိဳတူးထားတက္ႀကတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆံုးၿပီဆိုတာသိသိခ်င္း ကြ်န္မ လိုင္းကားစီးၿပီး ရြာကိုၿပန္လာခဲ့တယ္။ အပူလံုးႀကီးၿပီး ၀မ္းနည္းေနတဲ့ကြ်န္မ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ ရြာၿပင္သခ်ိဳင္းကေနမွ ရြာထဲကိုၿဖတ္ၿပန္ရတာ
ထံုးစံေပမယ့္ ေလာေလာလတ္လတ္ဂူသြင္းနာမည္ထိုးထားတဲ့ အဖြားရဲ့အုတ္ဂူဆီကိုပဲ ကြ်န္မအေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဆဲြဆဲြငင္ငင္ အူလိုက္တဲ့ ေခြးေတြရဲ့အူသံေတြလည္းကြ်န္မ မေႀကာက္ပါဘူး။ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီးအားကိုးနဲ့ အဖြားရဲ့ ဂူေဘးနားမွာ ကြ်န္မငိုပဲြအ၀ဆင္ၿပီးေတာ့ ထံုးစအရ ဂူနားတ၀ိုက္က ေၿမႀကီးလက္တဆုပ္ကို သယ္ယူလာရင္း အိမ္အၿပန္ရြာအ၀င္လမ္းကို ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီးလာခဲ့ပါတယ္။
ဖြားဖြားကိုလည္း ေသသည္ဟုမသတ္မွတ္ႏုိင္ေသးပဲ လူတေယာက္ေဘးကပါလာသလို ကြ်န္မ စကားတတြတ္တြတ္ေၿပာၿပီး အိမ္ကိုၿပန္လာခဲ့ပါတယ္ရွင္။
တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္တဆုပ္စာ ေၿမႀကီးကို ၿခံအၿပင္ဘက္မွာ က်ဲခ်ခဲ့ရမွာကို ဘယ္လိုမွ အဖြားေနာက္ဆံုးအသက္မမွီလုိက္လို့ ထူးၿခာလုိထူးၿခား ကြ်န္မ ၿခံ၀င္းထဲမွာက်ဲပလိုက္ပါတယ္။ နာေရးရွိတဲ့အိမ္တို့ရဲ့ ထံုးစံအတုိင္း လူစည္ကားေနတာေပါ့ေလ ကြ်န္မတို့အိမ္ေလးက၊
အိပ္တဲ့အခ်ိန္အေရာက္မွာ ကြ်န္မခရီးလည္းပန္းလာလို့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ရတယ္။ အိပ္ၿပီးသိပ္မႀကာပါဘူးရွင္ အတူအိပ္ေနႀကၿဖစ္တဲ့ ဖြားေနရာေဘးက သႀကားထည့္တဲ့ဗူးက ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ့ ဘယ္သူမွ မထိ မကိုင္ပဲ ကို သိသိသာသာ အသံေပးလႈပ္ရွားေတာ့တာပဲ။
သႀကားဗူးကိုအသံလည္းေပးၿပီးေရာ အဖြားက ကြ်န္မၿခင္ေထာင္ေၿခရင္းကို မၿပီး ေအးစက္တဲ့လက္တစံုနဲ့ ေၿခေထာက္ကိုဆဲြေတာ့တာပါပဲ။
ဘယ္ေလာက္မေႀကာက္ဘူးေၿပာေၿပာ ကြ်န္မလန့္သြားပါတယ္၊ ဖြားရယ္ သမီးကိုလန့္ေအာင္မလုပ္ပါနဲ့ဆိုၿပီး တုန္တုန္ရင္ရင္ေၿပာရေတာ့တာပဲ။
ေၿပာကာမွ ၿခင္ေထာင္ကိုပတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္မလည္း အေႀကာက္ႀကီးေႀကာက္ၿပီး ရသမွ် ဘုရားစာရြတ္ၿပီး ဖြားရယ္ ဘ၀လည္းၿခားၿပီ၊ ဖြားလြတ္ရာကြ်တ္ရာမွာေနပါေတာ့၊ ခုေလာက္ၿပရင္ပဲ ဖြားသမီးေနာက္လိုက္လာတာကိုသိပါၿပီ။ သမီးေႀကာက္လုိ့ပါလို့လည္းေၿပာလုိက္ေရာ ေဘးနားကၿပတင္းေပါက္ကေန၀ုန္းခနဲ အရိပ္မဲႀကီးၿခံထဲကိုခုန္ဆင္းသြားတာပါပဲ။
ကြ်န္မေလ ေႀကာက္လည္းေႀကာက္ ၀မ္းနည္းလည္း၀မ္းနည္းနဲ့ ထိုင္ငိုေနလိုက္ၿပီး အိပ္လို့လည္းမရေတာ့တာနဲ့ ၿခင္ေထာင္အၿပင္ထြက္လိုက္တာမွာပဲ ကြ်န္မေရွ့တည့္တည့္မွာ အလြန္တရာ ႀကီးမားေသာ အမ်ိဳးအမည္တပ္ၿပလို့ မတက္ေသာ၊ သတၲ၀ါ မဲမဲႀကီးက အၿပင္ကလင္းထိန္ေနတဲ့ မီးေရာင္အားကိုးေရွ့မွာ သူ့မ်က္လံုးႀကီးကို အဆမတန္ၿပဴးၿပပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မေလ ေႀကာက္လြန္းလို့ အသံလည္းမထြက္ႏုိင္ မ်က္လံုးၿပီးေတာ့ သူ့နားရြက္တဖက္က အေတာ့္ကိုအရွည္ႀကီးရွည္ၿပၿပန္ပါတယ္။ အဲ့မွာတင္ ကြ်န္မ အသံကို မရရေအာင္ညွစ္ထုတ္ေအာ္ရေတာ့တယ္။
ကြ်န္မ သခ်ိဳင္းကေၿမသယ္လာတုန္းက ဘာေကာင္ေတြပါလာသလည္း ကြ်န္မအေႀကာက္ႀကီးေႀကာက္ေနၿပီ။ မရရေအာင္ အသံကုန္ညွစ္ထုတ္ေအာ္လည္းေအာ္ အခန္းထဲကေနအၿပင္ကို ရွိသမွ်အားနဲ့ ေၿပးထြက္ၿပီး ငိုယိုၿပီး လူႀကီးေတြကိုေၿပာၿပရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မ ဘာေတြလုပ္လာတယ္ဆိုတာကို၊ ဒီေတာ့မွ လူႀကီးေတြက အၿပစ္လည္းတင္ ရွိသမွ် ဘုရားဆင္းတုေတာ္၊ ပရိတ္ေရေတြ ေသာက္ေတာ္ေရေတြနဲ့ ၿခံထဲကြ်န္မ ေၿမႀကီးက်ဲခဲ့တဲ့ေနရာမွာ လုိက္ပက္ၿဖန္းရေတာ့တယ္။
ကြ်န္မအဖြားကိုေခၚလာတာ အဖြားအၿပင္ တၿခား သရဲအႀကီးစားတေကာင္ပါ ပါလာပံုရပါတယ္။ ကြ်န္မ အခန္းထဲလည္း မအိပ္ရဲေတာ့ပဲ လူအမ်ားစုနဲ့ပဲ အထိတ္ထိတ္အလန့္လန့္နဲ့အိပ္ရပါတယ္ ရက္လည္မၿပီးမခ်င္း၊ အဖြားကေတာ့ ဘာအသံမွထပ္မႀကားရေတာ့သလို၊ မဲမဲအေကာင္ႀကီးကိုလည္း ထပ္မၿမင္ေတာ့ပါဘူး။ မၿမင္ရတဲ့ေလာကဆီက သူေတြကို ကြ်န္မ လုပ္ရပ္က လာပါလာပါ ဖိတ္ေခၚခဲ့သလိုၿဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
အဖြားကိုသတိရေသာ္လည္းပဲ ေမတၱာပို့ အမွ်ေ၀ေပးတာမ်ဳိးပဲ ထပ္လုပ္ၿဖစ္ၿပီး၊ လာပါ ေနပါ အရိပ္ၿပပါလုိ့ ကြ်န္မ လံုး၀လံုး၀ ထပ္မေၿပာေတာ့ပါ။ ၿခံကိုလည္းအေသအခ်ာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ့ ရြတ္ဖတ္ၿပီး အေသအခ်ာၿပန္သန့္ရွင္းလိုက္ရပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ့ လက္တဆုပ္စာ သဲေလးေႀကာင့္ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေလးတခုပါ။
( အိမ္နီးၿခင္းအန္တီႀကီးတဦး သူ့ဖြားဖြားေသဆံုးတုန္းကအေႀကာင္းေလးေၿပာၿပလုိ့ ခံစားေရဖဲြ ့ပါသည္၊ ရပ္ရြာကိုေတာ့ မထည့္ေတာ့ပါ )
ေက်းဇုူးအမ်ားႀကီးတင္ပါသည္။
သိုက္နန္းရွင္
